İnsan dünyanın neresinde duracağını bilmeli. Kendine ait bir yolu olmalı. O yola gönül vermeli. Dost yoluna düşmeli.Kâh yolsunuzdur, kâh yolcusunuzdur, kâh o dostsunuzdur. Yolu düşünün, yolculuğunuzu düşünün, yolunuzun ve yolculuğunuzun cilvelerini düşünün.Dostluk âmin diyebilmektir: Serçenin kanat çırpışına, üzümün karasına, Ebubekir'in sadakatine

5 0 0

Valla, "Hayat piknik değil, öyle olsaydı çayı termostan içerdik," demişti bir arkadaşım da inanmamıştım. Son bir haftada şahit olduklarımı gözümün önüne getirince ben de iyice inanıyorum artık, hayat piknik değil.Aslında kırk beş gün önce başlayan mevzu ama ben son bir haftanın kurbanıyım.Bir apartman toplantısından söz ediyorum. Asıl toplantı önce

3 0 0

"Hem kör, hem de kimsesizim, neremi düzelteceksiniz" diye konuşuyor Cuma. Hayır hayır kimseyi acındırmak gibi bir niyetim yok. Böyle bir şeyi Cuma da istemez, üstelik kendisiyle ilgili acımak, acındırmak sözlerini duysa hayatta konuşmaz bir daha benimle. Niyetim, hüzünlü karantina günlerinde bir arkadaşımı anlatmak, hoş bir tebessüm bırakmak yüzünü

7 0 0

İçimdeki sesleri bastırmak, biraz kendimden, biraz şikâyetlerimden, biraz ayak bağı olan alışkanlıklarımdan kaçmak için kendimi yola bıraktım. Bıraktım çünkü yürümedikçe, soğuk bir hava içini titretmedikçe, nefes almayı özlemedikçe az az kayboluyor insan. Yağmur yağmaya başlayıp damlalar avuçlarımdan süzülünce içim yıkanıyor, yağmurun güzelliğine b

10 0 0

Dünya sevinçlerin, üzüntülerin, umutların yol işaretleri şeklinde tezahür ettiği bir yer.Orada şahit olduklarımız satırlara, içimize akar.Yürüyor, konuşuyor, durup dinleniyoruz. Arıyoruz, buluyoruz, yeniden yollara düşüyoruz.İnsan da vakit tamamlanana kadar o yolda yürüyecek, her kervanda bir meziyet, her tenhada bir güzellik görecektir.Kelam taşır

8 0 0

Bende bahar, bende yaşam, bende heves bırakmadılar. Bende telaş, bende muhabbet, bende yürek bırakmadılar. Bahçedeyim, oturuyorum. Havalar bunaltıcı, oturduğum yerden kalkıyor biraz gezineyim diye ayaklarıma asılıyorum. Birkaç adım sonra zihnimden ırmaklar akıyor. Ben tam ortasındayım. Boğulmamak için çırpınıyor hatta etrafa göz gezdiriyorum ki zih

9 0 0

İçimizde bir kandil yanar. İçimizi bir kandil yakar. Yanan biziz. Artar azalmaz hallerimiz. Hal değiştiririz. Esvap değiştiririz. Gönlümüz acır esvap değiştirirken, halden hale geçerken. Ve fakat gönül kendine kendi halinden başkasını giydirmez.Hemen her gün sorular sorar, cevaplar arar, bir şeyler kurcalar, yürüyüşü ve arayışı sürdürürüz. Bu çabad

9 0 0

Her insanın içinde bir yol hikâyesi vardır. Kısmet dedim içime düştüm. İki kelam için düştüm. Bir yoldur gelir dolanır yüreğimize. Söker içimizdeki dağları.Yol umuda atılan adımdır, ucu sonsuza açılır. Her halin içinde yürümek, halden hale bürünmek, yoldaş olmak sevenlerin işidir.Dağların, kelimelerin, gönüllerin ardı yolcuyu bekler. Kuşlar da bekl

19 0 0

Her şeyin bilinmesi gerekiyormuş gibi dünya meselelerine dalmış gidiyoruz. Kayboluyor, ruhumuzu yitiriyoruz. Kaybedilen ruhlarla ertesi günlere uyanıyoruz. Oysa yalnız soylu ülküler değil miydi davamızHer şeyin meşru kılındığı günlere tutsak edildi ruhumuz.Şekilsizlik içerisinde hamurumuzu yoğurup duruyorlar. Özgünlüğümüzü kaybediyoruz. Ruhumuza a

13 0 0

Akıyoruz, hiçbir yeri doldurmadan öylece akıp gidiyoruz. Bir ses, bir renk, bir merhabanın peşinde hikâyemizi arıyoruz. Hikâye dediysek zamanda akıp gitmeyecek, bizi durulanmaya, kıymetli vakitleri tatmaya iten hoşluğumuzdur hikâyemiz. Zaman akar. Günler dibi delik kova. Kovamız boş, heybemiz, gönlümüz boş; halimiz bîhoş. Dünyaya düştüğümüz yerde k

16 0 0