"atma garip anam beni dağlar ardına

kimseler yanmasın anam yansın derdime"

Bu satırların yazarı Gesi bağlarında doğdu. Üzüm bağında, üzümlerin içine doğdu. Belki de o yüzden üzümü, "Kimseler yanmasın, anam yansın derdime"deki garipliği ve Türkiye'yi sevdi. "Sevgisi imandandır" diyerek bağrına bastı.

Türkiye, üzüm tadında bir ülke Üzüm de, Türkiye de garip kılar insanı. Garipliğimiz Türkiye'den, garipliğimiz üzümden Üzüm tadında bir gariplik.

Gesi bağları insanın içine işler de kolay kolay çıkmaz. Yalnız sözleri değil, ezgisiyle de kalbe bir yurt kurar.

Gesi bağlarında dolanıyorum

Yitirdim yârimi aman aranıyorum

Bir tek selâmına güveniyorum

Gel otur yanıma hallarımı söyleyim

Derdimden anlamaz ben o yâri neyleyim

Gesi bağlarında üç top gülüm var

Hey Allahtan korkmaz sana bana ölüm var

Ölüm varsa bu dünyada zulüm var

Atma garip anam beni dağlar ardına

Kimseler yanmasın anam yansın derdime

Orada anlatılan bir yâr değil sadece, bir yitiştir, bir gidiştir, bir iç hesaplaşmadır. Bağlarda dolaşan yalnızca beden değildir; bedenden çok, içindeki yangını söndürememiş bir ruh dolaşır o bağlarda.

Yitirdim yârimi, aman aranıyorum...

İnsan birini en çok ne zaman arar Onu unutamayacağını anladığında mı Yoksa geceleri her şey sustuğunda, kalbinin sesi yankılanmaya başladığında mı Belki de bu arayış, hiç bulamayacağını bile bile yola çıkmaktır. Bir çift selama güvenmek, bir tebessümle yeniden dirileceğini sanmak

Gesi bağlarında üç top gülüm var

Gül, sevdayla anılır. Ama bu sefer başka Bu kez gül, dallarında acıyı taşır. Üç top gül Belki üç yıl, üç mevsim, üç bekleyiş Her biri solmuş, her biri bir anının içine gömülmüş. O gülleri artık kim koklar O yollardan kim geçer Belki de kimse... Çünkü bazı yollar yalnız yürünür; bazı bağlar yalnızca içte büyür.