BUNDAN birkaç yıl önce parkta oturan anne ile 5-6 yaşlarındaki kızının arasındaki diyalogu hatırlıyorum. Bir yaz günüydü, uğur böcekleri dolaşırken o sevimli kız çocuğu annesine sormuştu; "uç uç böceklerine anneleri terlikleri nereden alıyor" Bu masum soruya anneden gelen harika cevabı hatırlıyorum; "sizin giymediğiniz terlikleri onlara veriyoruz." Kız cin gibiydi de sorunun peşini bırakmamıştı, "onların ayakkabı numaralarını nereden biliyorsunuz" Anne gülümserken gurur duymuştu eminim; "sorgulayan bir kız çocuğuna sahip olduğu için!" O kız çocuğu nasıl büyümüştür Sınav streslerinin içinde kendi terliklerini bile unutmuş mudur Sokaklarda yürürken kendini huzurlu hissediyor mudur Her şeyden önemlisi saçları yerinde duruyor mudur Yıllar önce bir gazetenin magazin müdürüydüm ve peruk imalatıyla ilgili haber olarak muhabir arkadaşımı görevlendirmiştim. Arkadaşım Laleli'de bir peruk imalatçısıyla söyleşi yapmıştı da tesadüfen orada bulunan lise öğrencisi bir kız haberin kaynağı olmuştu. Sınavların stresiyle kızın saçları dökülmüş, annesi ona peruk yaptırmak için getirmişti. O fotoğrafları da hiç unutmadım. Sokakta ne zaman öğrenci bir kız çocuğu görsem saçlarının peruk olma ihtimalini yok sayamam. Belki de o yüzden çocuklar artık eskisi kadar koşmuyor! Tarih kendini yenilerken en çok yenilen de çocuklar oluyor. Çocukluğumda depresyon ilacı kullanan bir tane çocuk hatırlamıyorum. Şimdi travmalarla boğuşan çocukların hayalleri mi kalır umutları mı Pandemi ki; çocukların tarihindeki en büyük saldırıdır ve yan etkileri henüz tam anlamıyla hesaplanmış değildir. Hayat çocukların masalı olsa da yoksul annelerin babaların çocuklarına anlattıkları masallarda pasta yoktur, ekmekçi kadın vardır ekmeğini taştan çıkaran adam vardır. Ama kalple dil arasındaki mesafeyi bile kontrol edemeyenler için çocukların duygularının da masalların da hükmü yoktur. Dünyanın zalim patronlarının ölmesini istediği Filistinli Iraklı ve Afrikalı çocuklar da yazıma dahildir. O yüzden çocukların mutlu olacağı ve huzur bulacağı