ÖLENE kadar herkes hayatının sahibidir, o yüzden misafir adabını yitirmemek gerekir. Bu dünyadan çıkardığım tek ders, her zaman kötüler kazanıyor. Neymiş, hayatın finişi varsa kötü insanların çıktıkları merdivenlerin bir de inişi varmış. Görüş alanından insanlığı ve vicdanı çıkaranlar kötülüğe merdiven dayıyorsa vardır bir bildikleri. Önceki gün trafikte önümüzde yol alan sükseli bir otomobil gördüm de arkadaşım otomobil sürücüsünü tanıdı, "bu adam uyuşturucu çakalı" dedi. "Nerden biliyorsun" dedim, "Florya'da herkes bilir" diye karşılık verdi. Merak edip sordum, "böyle bir adam uyuşturucu partisi kursa ne kadar oy alır" "Tahmininden çok!" Ölmek garip şey ama korkunç bir şey değil, hele vicdanınızı ömür boyu canlı tuttuysanız. Bazen öyle bir an geliyor ki nasıl ölmesi gerektiğini düşünüyor insan. Kravat bağlamayı bilmem, boynuma ilmik geçirmeyi nasıl becereyim! O yüzden hangi köprüden geçsem içimden atlamak geçiyor ama hala en favori bitkim; uçurum çiçeği! Konuştukça başın derde giriyor olabilir ama sustukça sıra sana da gelecek. O yüzden kendi kendimle konuşmayı daha bir sever oldum! Beni bilen bilir bir zamanlar "bu köşede" memleketi çok kurtardım! Ama başkalarını düşünmekten hala kendimi kurtaramadım. İstanbul Ataköy'de yaşadığım evin önündeki parka, adına deli denilen ilginç insanlar gelirdi harika sohbetler yapardık. Bir süredir Bahçelievler'de ikamet ediyorum da "ne mal olduklarını yazdığım" uyuşturucu çakalları beni "bellemiş!" Keşke karşıma çıksalar keşke! Ama bir dipnotum var. "Ölümümden kimse sorumlu değildir; bu çakallara böyle özgür bir pazar oluşturanlardan başka!" Hayat benim için her zaman bir soru işaretidir, çengeline eski ceketlerimi astığım. Yıllanmış bir dostum var; Tuncay Vatansever. Dimdik adamdır, bir çocuklarının ayakkabılarını bağlamak için eğilir bir de dostlarının dizlerinin çözülen bağları için. İyi günde kötü günde hep yanımda. Bakmayın ölümü bu kadar dilime doladığıma, böyle bir dostla bana denizde karada ölüm yok! Ama bu şehrin havasına güvenilmez, başıma her an göktaşı bile