21 Temmuz, Kocatepe faciasının 49. yıldönümüydü. Faciaya konu olan geminin SMH subayı Özhan Bakkalbaşıoğlu'nun yazdığı "TCG Kocatepe Nasıl Battı" adlı kitap dışında olayı kapsamlı olarak inceleyen pek kaynak bulunmuyor.Kitabı okumaya başlayınca okuyucunun merakı, yerini önce derin bir üzüntüye, sonra kızgınlığa bırakıyor. Kitapta ayrıntıları ile anlatılan dört gün boyunca yaşanan ölüm kalım mücadelesi, insanların fedakârlıkları, kahramanlıkları, yaşadıkları acılar ve çaresizlikleri okuyanın canını acıtıyor. DUYURULAMAYAN ÇIĞLIKYazarın "Aradan 46 yıl geçti. Deniz Kuvvetleri Komutanlığı TCG Kocatepe'den hayatta kalan gazi personeli ile bir kez olsun bir araya geldi mi Tecrübelerinden faydalandı mı Bir kez olsun Akdeniz'e çelenk attı mı Ve özür diledi mi" Olayın ardından kurulan komisyon, yaşanan facianın sorumluların ortaya çıkarılması yerine, olayın kapatılması yoluna gidiyor. Yeterince aydınlatılmadığı ve kamuoyu ile paylaşılmadığı için gerçek dışı hikayelerin önü açılıyor. Üstelik kimi gazetecilerin tek yanlı yazıları büyük bir bilgi kirliliğine yol açıyor. Uygar ülkeler, başarılar yanında başarısızlıklarıyla da yüzleşirler. Günümüzde tarihsel olaylarla yüzleşme ve hesaplaşmanın birçok örneğine tanık oluyoruz. Yaşananlar bütün yönleri ile araştırılıyor, hatalar tespit ediliyor. Sorumluları ortaya çıkarılıp işaret ediliyor ve tekrar yaşanmaması adına bir hafıza oluşturuluyor. Anıtlar dikiliyor, anmalar düzenleniyor, gerektiğinde iadei itibar yoluna gidiliyor. Daha da önemlisi devlet, yaşananlardan dolayı sorumluluk üstlenerek geride kalanların yanında yer alıyor, onların kayıplarını telafi etmeye, acılarını azaltmaya çalışıyor.DEVLET İNSAN İÇİN VARBiz yakın tarihlerde yaşadığımız kumpaslar nedeni ile bunların acısını hâlâ çekiyoruz. Esasen Kocatepe faciasının kurbanları ile aramızda bu anlamda bir bağ var. Devlet, dün Kocatepe mağdurlarına karşı gösterdiği duyarsızlığı bize karşı da hâlâ tekrar ediyor. Maalesef sorumluluk üstlenmiyor. Olayı aydınlatıp gerçek sorumluları hesaba çekmiyor.Sanki