Eski dünya düşünme biçimlerinin argümantasyonları ile günümüz düşünme biçimlerinin argümantasyonları farklıdır. Tanrısal düşünme biçimi, Neoletik çağ olarak kabul edilen (M.Ö. son on binli yıllar) döneme aittir. Sümerler, Babiller, Akadlar bu dönemin uygarlıklarıdır. Çok Tanrıcılık ve kuşaktan kuşağa geçen mitler Antik Mısır için de geçerlidir; Firavun (hükümdarlarına verilen isim) toprakların sahibidir; yasa koyar, vergi alır, düşmanlardan korur, Tanrılara vekalet eder. Firavunun çıkarları devletin ve Tanrıların çıkarlarıdır. Sümerlerde, Babillerde, Mısırlılarda var olan mitoloji ve çok Tanrıcılık, Antik Yunan'da ve tüm coğrafyalarda dönemin hâkim inanç ve düşünme biçimidir.Mitolojik-Tanrısal düşünme biçimi, yerini dini düşünme biçimine devreder ve daha kapsayıcı kavramlar ortaya çıkar; şeytan, melek, öbür dünya, ahiret, cennet-cehennem, infak, ihsan, adalet gibi. (M.Ö 1300'lü yıllar) Tek Tanrılı dinler, mitolojik-çok Tanrılı düşünme biçiminin içine doğmuştur. Kur'an'ın mücadelesi bu düşünme biçimiyle başlar. (Bakara164-256, Nisa117, En'am71,136,137 vb.) Dinsel düşünme biçimi makro ve mikro planda bir merkez etrafında toplanmayı şart kılar. Merkez dindir veya dinin yorumlarından herhangi biridir. Din bu noktada hem bir maya vazifesi görür hem korku unsurudur. Üç kutsal metin de içine doğdukları mitolojik-Tanrısal düşünme biçimleri içinden muhataplarına seslenmişlerdir. Tam da bu noktada, semantik okumaların önemi ortaya çıkar zira dönemin düşünme biçimleri dikkate alınmadan yapılacak yorumlar yerli yerine oturmaz. Bu ayrı bir yazı konusudur.Müslümanlık, Yahudilik, kavramsal ve sistematik düşünme üzerine eserler vermiş Prof. Dr. Niyazi Kahveci'nin şu tespiti önemlidir: İlk çağda çıkan ilk felsefe Tanrısal düşünmenin ürünüdür, Orta çağda başlayan, Rönesansla devam eden ve 18.yy'da sonuca ulaşan ikinci felsefe ise dinsel düşünmenin evladıdır. (Çağımız ve Türkiye, N. Kahveci)İNSANLIKLA GELİŞEN DÜŞÜNME BİÇİMLERİMitolojik-Tanrısal ve dini düşünme biçimlerinde sistem ve yöntem görülmez. Konular, gündelik pratik hayatla ilgilidir. Fayda-zarar, iyi-kötü, sevap-günah üzerinden meseleler ele alınır.Akla metot getirilerek akılcı düşünmeye (16.17. yy), bilime metot getirilerek bilimsel düşünmeye (19.yy) bunların birleşmesiyle ortaya çıkan akılcı ve bilimsel düşünmeye (20.yy) ve nihayet çağımızın düşünme biçimi lojik ve dijital düşünmeye geçilmiştir. Her aşamada ortaya çıkan düşünme biçimi bir önceki düşünme biçiminin evladıdır. Her düşünme biçimi, bir sonraki düşünme biçimini beslemiş ve büyütmüştür. Demem o ki, düşünce, soğanın katmanları gibi birbirlerinin üzerinden yükselmiştir.Akılcı ve bilimsel düşünme, sistemli düşünmenin adıdır. Bu sistemi sağlayan mantık ilkeleri vardır. Bu mantık ilkeleri, Aristoteles (M.Ö. 384-322) tarafından ortaya konulmuş, 16. ve 17. yy.'da modern bilim gelişinceye kadar Aristo'nun eserleri, bilimsel faaliyetin temelini oluşturmuştur. Hristiyan ve Müslüman filozoflar üzerinde büyük etkisi olan Aristoteles, İslam düşünürleri tarafından ilk öğretmen (muallim-i evvel) olarak anılır.TÜM BUNLARA NEDEN DEĞİNDİMKutsal kitapların karakterleri dikkate alındığında, ortaya konulmuş hükümler ve yorumlar sonuç değildir; zira zihnin-zekanın kolektif görünüşleri