"Beni tanımadınız galiba muhtar. Ben sizin kırk sene önce yardım ettiğiniz köylünüzüm..." Nereden nereye... Eskisi gibi ulaşım zorluğu çekilmeyen köyüme, minibüsle giderken hatıralar canlanmıştı gözümde Yıllar önceki yokluğu, o zamanlar köyümüzde muhtarlık yaptığım günleri hatırlamıştım... İnsan bulunduğu makam ne olursa olsun hizmet ettiği sürece ona layık olur düşüncesi hâkimdi içimde Yoksa "ben muhtarım" diyerek makamdan istifade etmek hiç aklımdan geçmedi Minibüsün camından yemyeşil ağaçları seyrederek giderken yanımdaki kızımın haberi yoktu bile içimden geçen duygu ve düşüncelerden Artık köyümle sadece hatıralarım kadar ilgim vardı Şehirde dükkân açmıştım. Dükkândan bile emekli olmuş sayılırdım... O gün yine böyle nostaljik duygularımın zirve yaptığı bir gündü Köyümüze giden minibüsümüz beni, dükkânımın önünden almıştı. Şoförün arkasındaki koltuklar müsaitti. E herkes eskiden alıştığı için olsa gerek "muhtar" diye hitap ediyordu Tabii biz de buna alışmıştık Yolculara selam verip oturdum Yanımda da kızım vardı Bizim koltuğun arkasında oturan üç kadının kim olduklarına dikkat etmemiştim bile... Neyse minibüs, köyümüze yaklaştığında bir dükkânın önünde yolcu almak için durunca, arkamızda oturan kadınlardan bir tanesi şoföre seslendi: -Şoför bey iki dakika eğlen de dükkânda az bir işim var. Hemen geleyim Herkes birbirini tanıdığı için arada hatır olur. Şoför "e biraz acele et!" diyerek beklemeye başladı Kadıncağız hemen aşağı inip bakkala seslendi. Tenha ve sessiz bir ortam olduğu için hepimiz duyuyorduk: -Oğlum sizde tahin helvası bulunur