B. Çocukluk yıllarımı geçirdiğim İstanbul'un Fatih semti ekseriyetle mütedeyyinlerin yaşadığı bir yerdi ve benim çocukluğumda mütedeyyin semtler, kendilerini zaman zaman kolektif aşağılık kompleksiyle görünür kılardı. "Siz bizi çok yanlış tanıyorsunuz; bizim evimizde de elektrikli süpürge, televizyon, mikser, fritöz var. Biz de aslında moderniz..." Kime neyi izah ediyordular şimdiki aklımla izah edemiyorum. Teknolojiyle modern olmayı ayırt edemediği için, mecburen her ikisini de yücelten bir kompleksti bu. "Canınız cehenneme!" demeyi beceremeyen bir muhitin çocuğuyum maalesef. Sizinkilerin kendilerini beğendirmek için kendilerini paraladığı gestapo kılıklılar da bir acayipti o ufunet yüklü seksenlerde. Bir turist, ecnebi tavırlı bir kimse, ne bileyim Melek Subaşı'nı andırır birini görmeyegörsünler, hemen başlarlardı gerdan kıvırmaya. Dedim ya, kolektif bir aşağılık kompleksiydi sari olan ve Avrupa'nın üzerinde dolanan hayalet gibi her köşeye sirayet etmişti. Biz İmam Hatip çocuklarına vaz edilen de aynı kompleksten hissemend bir nasihatti. Çok çalışıp onların alanlarında onlardan daha başarılı olmalıydık. "Bana ne lan" deme lüksümüz yoktu. Böyle bir hakkımız yoktu büyüklerimize sorsanız. Bizler, onların sahasında iyi olmalıydık. Genelde "bana ne lan" diyenlerden, bir ayrık otu olmam hasebiyle bunu sık sık söyledim. Dayak da yedim azar da işittim. Halen imanım var, bize gerekli olan "bana ne lan"dır. Fakat illa ki lan! Bu çelebilik bize bol geliyor; altından püfür püfür mazinin yaranmacılığı esiyor. Terliyiz, dokunuyor. Tiyatronun mahiyeti hakkında bir iki kelam etti ya bendeniz; o ezilmiş sahtiyandan hassasiyetini haleldar etmiş bizimkilerin. Kültüre ve sanata hürmet edilmeliymiş. Daha kaç gencimizi bu hürmet gösterisi ardına müstetir ezikliğe kurban vereceğiz Onların kutsalını yücelterek, gençlerimize gaye kılan eziklerimiz, "leküm dinüküm veliye din" sözünü papazlarla karşılaşırsak diye çıkınlarında muhafaza ededursun; türkücü olmak için evden kaçıp soluğu Unkapanı'nda alan, tutunamayınca