Yaralı ihtiyara acıyordu, yüzündeki çamuru silip temizlemek istiyordu ama buna cesareti yoktu... Telaş, endişe dolu dakikalar geçmek nedir bilmiyordu. "Ah! Of!" diye inleyen ihtiyarın gözleri kapalı, elleri, yüzü kan revan içinde, çiziklerle dolu, üstü başı toz toprak karışımı çamurdu. Tam yakınında, kapı tarafında oturmuştu Ali. Tanımadığı sürücü dönüp bakmadan, üzerine yönelmiş bir bakışla bir küçük yüreğin samimi, içten sıcaklığını hissetmişti. Elinde olmadan: - Sakın üzülmeyesin yeğenim! Ben şimdi kavuştururum! - !!! - Sen hiç merak etme! Ben ralliciyim rallici! - !!! Ali, söylenenleri duymuyordu sanki. Kazazede ihtiyarın kanlı ve kuru ellerini sıkı sıkıya tutmuş, vücut diliyle; "yalnız değilsiniz" diyordu. Babacığı olsaydı o da aynı şeyi yapardı. Düşene, darda kalana yardım etmeyi pek severdi. Şimdi sıra kendindeydi. Vazifesini tam yapmalıydı. Yaralı ihtiyara acıyordu, yüzündeki çamuru silip temizlemek istiyordu ama buna cesareti yoktu. Korku dolu bir bakışla gözlerini arabayı kullanan adama çevirdi: - Hayatımın çoğu sokaklarda geçiyor, böyle bir şeye hiç rastlamamıştım dedi, tekrar baygın adama döndü. - Ben de ilk defa bir yaralıyı taşıyorum! - Kimse durmadı ya! - İnsanlar, korkuyorlar! - Suçu olmayan niçin korksun ki - İzahı zor be yeğen! - Evet, izah edilemiyor! - !!! İnsan beşer, durmaz şaşar, Eder hata, üçer beşer, Asfalt yolda yürür iken, Ayak sürçer, yere düşer! İhtiyar boncuk boncuk ter içindeydi, arabanın koltukları ve yanındaki eşyalar da kan... Ali, akan kanları görünce iyice korktu, olmayan sesi daha da kesildi... Bir insanın böyle dakikalarca acı içinde kıvranmasına aldırmazlık edemiyor, seyirci kalamıyordu. Trafikte zikzaklar çizip devamlı korna çalarak yol isteyen abi, usta bir şofördü. Araba, Melek Hoca Caddesi'nden geçerken "Babam buraları çok severdi" dedi. Fatih'in kalabalık şehir hayatından