"Yüzüm yok size karşı ama ben yine de yazıyorum, içimde kalmasın, benimle birlikte toprağın altına gitmesin diye..." Şimdi de Hacer Anneye okuyordum o mektubu. Nelerden bahsetmiyordu ki! En Sevdiğim, Can Anneciğim,Yüzüm yok size karşı ama ben yine de yazıyorum, içimde kalmasın, benimle birlikte toprağın altına gitmesin diye...Asla senin gibi dünyanın en fedakâr, en merhametli annesini sevmemin yeterli olduğunu söyleyemem, çünkü seni tanıyan herkes tarafından zaten seviliyorsun.Gözümü kollarında açtığımdan beri size âşığım Güzel Annem. O masum, merhamet, şefkat dolu bakışlarını "Canım Aylin'im" deyişlerini hiçbir zaman unutmadım, unutmayacağım da. Bildiğim bütün insanlardan daha müşfik bir kalbe sahip olduğundan eminim.Ayrıldığımız günü hatırlıyorum. Yüzünde tatlı hüzün ile bana bakman ve ellerini açıp bütün kalbinle yaptığın o içten duâlar, harika dilek, temenni, nasihatler daha dün gibi hepsi de hafızamda. Seninle iftihar ediyorum ve her türlü hata ve kusurlarıma rağmen eğer yanına gelip engin limanınıza sığınabilseydim, yüzündeki gülümsemeden asla mahrum kalamayacağımı biliyordum ama bende o cesaret yoktu Canım Annem! Keşke hep sizlerin yanında kalabilseydim! Beceremedim, kapıldım bahtımın rüzgârına, heva ve heveslerime kuş gibi uçtum lakin kuş gibi tertemiz kapınıza konamadım. Çünkü her zaman etrafımda pervane olan anneciğim yoktu. Oysa varlığınız ne büyük kuvvetti, bitmeyen akıl, sınırsız emniyet ve huzurdu da geç anladık.Bütün dünyaya bedeldin Canım Anneciğim.En sevgili, en iyi insan!Ne kadar mühim olduğunu ah bir bilsen... Yerini hiçbir şey dolduramadı, yok alternatifin. Çok üstünsün, zirvesin, erişilemeyecek kadar büyüksün! Benim için çok şey ifade ediyorsun, çünkü seni başka bir şeyle takas edemem, sahip olduğum en paha biçilmez kıymetsin.Beni mesut ve bahtiyar etmek için gösterdiğin inceliği pek seviyordum ve bu huzur ve saadetimiz sayesinde her geçen gün daha genç ve daha güçlü görünüyordum. Bu mektubu, sana hayatımdaki en mühim kişi olduğunu ve seni asla kaybetmek istemediğimi söylemek