Bugün 18 Eylül, bir yakınımızın cenazesi için kabirdeyim.Üstadın, "Her bir şehri yüz defa mezaristana boşaltan ölüm, elbette hayattan ziyade bir istediği var" sözünü hatırlıyorum. "Bir an-ı seyyale" gibi geçip giden ömür dakikaları ebedi hayata göre göz açıp kapamak kadar kısa, dar ve hiç hükmünde. Geçmiş yıllar ve mevsimlere bakınca fani ve geçici zamanın süratle zevale gittiğini anlıyoruz... Dün Ali Hakkoymaz'ın "Eylül ya da veda" yazısını okumuştum. Neredeyse ezberimde diyebilirim. Bir şiir, bir su gibi akacı, tatlı ve latif tabirler, tarifler, teşbihler, teşhisler ruha tesir ediyor, tefekkürlerin tezahürüne vesile oluyor. Zamanın hüzünlerinde eylülü konuşturuyor. Yazı bir eylül bestesinin aşk terennümleri gibi ayrılığı, ölümü, gurbeti anlatan duygulara, İlahi nağmelerin izini bırakıyor. "Şimdi başını kaldır, şu kâinata bak, onun ile bir konuş." Üstad kâinat ile mana-i harfi ile konuşmayı, nizam ve intizamı anlamayı ve yaratılış sırlarını tefekkür etmeyi tavsiye ediyor. Müthiş görünenlerin; imanla bakınca mütebessim, gülen, nazinane, niyaz ve avaz olduğunu ifade ediyor. Eylül ikindi vakti vedası gibi görünüp kayboluyor. Mevsimin rengi ve hüznü sanki her tarafa sirayet etmiş. Sürurun, sabrın ve şükrün lezzetini artırıyor. Biraz ötelerde huzurevi vardı. Uzun yıllar yaşlılarla gönül birliği yapmıştık. Hürmet ve muhabbet üzerine dostluklar kurmuştuk. Samimi muhabbetlerle maziyi ve zamanı kayıt altına alıp sabitlemeye çalıştık. Çay sohbetleriyle hayatı ve hatıraları hikaye ettik, geçmişi hasretle yad ettik. Gelen her eylül, ölüm habercisi gibi vedaları hatırlatırdı. Geleceğe ait zamana, sözümüzün geçmediğinin farkındaydık. Çünkü hikayeler yarım kalırdı. Önce yaşlıları matemle uğurladık birer birer dar-ı bekaya. Sonra huzurevi binası, metruk oldu, yıkıldı. Şimdi kabristandayım, gidenlere dua ile yakın mesafede. Huzurevi bahçesinde insan sesi, nefesi yok, binadan eser yok, harap bahçesinde hüzünlü eylülün sükuneti görünüyor. Gençlere bir tembih, bir ders, bir ihtarname veren Üstad, "Hem, nev-i insanın