Lem'alar Risâlesi'nin İkinci Lem'asının Hâtimesi dikkatle okunduğunda, bir paragrafındaki şu mânalar mealen idrakimizde yerini bulur.

Bir makine sisteminde yaratılan insan bedeninde yüzlerce âlet vardır. Bunların ayrı ayrı vazifeleri, ayrı ayrı lezzetleri, acıları ve mükâfatları vardır.

Sıhhat, afiyet ve lezzet gibi şeyler daima şükrü dedirtir, o âletleri vazifelerine sevk eder ve insan adeta bir şükür fabrikası gibi olur.

Hastalık, mûsîbet, elem gibi arızalar ile de, o beden makinesinin diğer bazı çarkları harekete geçirilir. İnsanın mahiyetindeki acz, zaaf ve fakr madenleri işlettirilir.

Böylece insan ne kadar zayıf, ne kadar çaresiz ve ne kadar miskin olduğunu idrak ederek; bir tek lisanıyla değil, bütün organlarının yakarışıyla Yaratıcı'sına iltica eder, O'ndan yardım ister.

Güya insan, o arızalar ile, kendi hayat sayfasına ayrı ayrı mânâlar yazdıran binlerce kalemi içinde bulunduran hareketli bir kalem olur.

Hem hayat sayfasında hem de dünyada yapılanların kayıt edildiği ve görüntülendiği yer olan 'Âlem-i misâl' levhalarında, takdir edilen hayat programını kendi hayatıyla yazar.

Şimdi bir de 1947 Brezilya doğumlu, meşhur 'Simyacı' ve 'Hac' adlı kitaplarının yazarı Paulo Coelho'nun kurşun kalem için söylediklerine bakalım ve onun, bir Hıristiyan olarak insaniyet çizgisindeki yerini görelim.

Çocuk, büyükbabasının mektup yazışını izliyordu. Birden sordu:

"Bizim başımızdan geçen bir olayı mı yazıyorsun büyükbaba Benimle ilgili bir hikâye olma ihtimali var mı"

Büyükbaba yazmayı kesti, gülümsedi ve torununa şöyle dedi:

"Doğru, senin hakkında yazıyorum. Ama kullandığım kurşun kalem yazdığım kelimelerden çok daha önemli. Umarım büyüdüğünde bu kalemi sen de seversin."

Çocuk kaleme merakla baktı, ama özel bir şey göremeyince dedi:

"İyi, ama bu kalem benim hayatımda gördüğüm diğer kalemlerden hiç farklı değil ki!"

Büyükbaba dedi: "Bu tamamen nesnelere nasıl baktığınla ilgili. Bu kalemin beş önemli özelliği var.

Sen bu özellikleri kendinde benimseyebilirsen dünyayla hep barışık bir insan olursun."