YAŞIMIZ küçük diye sinema kapılarının dışında kalırdık. Bizler de film afişlerinin içine dalardık inadına. O zamanki filmleri bütün çocukların izlemesi gerektiğini bilirdik çünkü. Yerde bulduğumuz cüzdanın sahibini aramayı Sadri Alışık'tan öğrendik. Kimselere minnet etmeyen onurlu duruşu Türkan Şoray'dan. Gömleğini tellere kaptıran çocuklardık ama kimseye el açmazdık. En çok oyuncak dükkanlarına gıcık olurduk, kaderin elinde oyuncak olduğumuzun farkına vardığımız için belki. O yüzden her oyuncağı kendimiz icat ettik, tahtalardan tellerden bilyelerden. Ve kimsenin hayatıyla oynamadık. Not: O yıllardaki çocukluğun en masum günahıdır sapan! Sokak lambaları bacayı saran ateşlerin delikanlı durağıydı. Çarliston günleriydi, İspanyol paça modası, dibine kadar özgürlük. Nur akardı insanların yüzünden. Vicdanlar ölmemişti henüz, para için değil arkadaşlık için dağlar yıkılırdı. Ne kadar susulursa o kadar birikirdi cümleler, her haksızlıkta sokağa çıkılırdı. Yalan değil her yağmurda çatısı akan damlar da çoktu yürekli adamlar da. Çiçeklerin sesini rüzgar keserdi de bütün çocuklar bir gülün açmasındaki sihri gözetlerdi. Türk, Kürt, Ermeni diye bir ayrımcılık yoktu hayatımızda. Konuşurken şapkasını önüne koyardı büyükler, biz kenardan dinlerdik. Yoksul ama onurlu insanların her biri bir tarihi özetlerdi. İki eli dirseğine kadar beyaz eldivenle süslenmiş trafik polisleri şoförleri de selamlardı yolcuları da. Bakkallar mahallenin bankası sayılırdı ne faiz tanırlardı ne haciz, "paran olunca ödersin" derdi. Borcunu namus bilen onurlu babalar o borcu gerektiğinde ceketini satıp öderdi. Birileri çocukluğumun geçtiği o ahşap mahalleleri yaktı, güzel insanları yıktı. Yer açıldı kötülüğe, geleneklerden asaletten hızla uzaklaşıldı. Elbette teknolojiye ayak uyduracaktık ama ruhumuzu bile ele geçirmesine izin vermek nereden çıktı Ağaçların yaprakları için yaşadığını çocukluğumuzda öğrendik. O zamanlar çocuklar böylesine taciz edilmez ve katledilmezdi. O zamanki çocuklar uyuşturucu nedir bilmezdi. Şimdi yapraklar düşerken takvimlerden,