KAÇ yaşında olursak olalım kendimizi ölüme genç hissederiz. Ama genç insanları kaybettiğimiz zaman acıyı katlamalı hissederiz. Şu sıralar her türlü kötülüğün koynuna atılan çocukların ihtiyar olduğu bir zaman diliminden geçiyoruz. O yüzden onlara çocuk masalları anlatır güneşli günlerden bahsederiz. Siyasetle ilgimiz yoktur, kara kara düşünürken bile mavilerimiz vardır. Yalanı sevmeyiz, aklını kullanmayı maharet sayanlara inat delilere hayranlığımız çoktur. Delilerle sohbet ettikten sonra kaybettiğimiz zamanları güzelliklerle dolduracağımızı umut ederiz. İnsanlık için yapılan tüm tanımların para için yapılmayan bütün güzelliklerle kardeş olduğunu biliriz. O yüzden nostaljiyi severiz. Gözlerimiz tebrik kartlarının sokak sergilerini ararken, hala bayramlarda elle yazılmış kartpostalları bekleriz. Kimsenin kayığına binmeyiz, hayat denizinde küreğimizi kendimiz çekeriz. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun" diyenlere ne mal olduklarını söylemekten çekinmeyiz. Düşenlere vurulurken, "insanlar nasıl bu kadar kötü olabiliyor" diye içimiz içimizi yer. Yangın olur biz yangına gideriz! Nasılsa arayanımız soranımız yoktur, bakarsınız kimvurduya da gideriz. İnsanlık katında adaletsizliğin ve haksızlığın yükü ağırdır ama haram kazanmayı sanat sayanların vicdanları sağırdır. Vicdan kimilerinin kara kutusudur kimilerinin para kutusu! Kimsenin helalinden kazanılmış malında mülkünde gözümüz yoktur ama pandemi döneminde bile insanların kanını emenlere sözümüz çoktur. Her gün fiyat etiketleriyle oynayan kansız tüccarların, bayramda Bodrum'dan Çeşmeden sesleri gelir. Pandemiden sonra paranın değil ilahi duyguların özne olacağı bir dünya hayalimiz vardı güme gitmiştir. Alışkanlık işte, eski fotoğraflarda bile hala bıraktığımız yerdeyiz. Çok güzel insanlar da tanıdık hala elindeki hançeri ikinci kez saplamak için fırsat kollayan soysuzları da. Onların ne mal olduklarını biliriz, ama bizim meleklerimiz vardır onlar bilmezler. Bizleri son olarak kaderin ördüğü ağları toplarken görmüşler. Merak etmesinler gerektiğinde ölümü