Dünyada bazı devletler, ülkelerindeki gıda arzını korumak ve iç piyasadaki fiyatları dengelemek için ihracat yasakları koydular. Osmanlı da üretici ve tüketiciyi korumak için bazı ürünlerin satışını "memnu meta" (yasaklı mallar) adı altında sınırlandırmış ve ülke dışına çıkarılmaması için çeşitli denetleme mekanizmaları kurmuştu Hindistan, Cezayir, Malezya gibi ülkeler gıda arzını korumak ve iç piyasadaki fiyatları dengelemek için yağ, tavuk, buğday gibi temel gıda maddelerinin ihracatını yasakladılar. Osmanlılar da tüketiciyi korumak için piyasadaki bazı ürünlerin satışında narh olarak adlandırılan bir üst limit belirlerken, yine tüketici ve üreticiyi korumak, arz-talep dengesini sağlamak için bazı ürünlerin satışını "memnu meta" (yasaklı mallar) adı altında sınırlamaya çalışmıştı. Bu konuda rahmetli Zeki Arıkan ve Murat Türk'ün araştırmaları vardır. Venedik KORUMA SİYASETİ Anadolu gerek sahip olduğu zenginlikler gerek Doğu ile Batı arasındaki stratejik konumundan dolayı tarih boyunca önemli ticaret merkezlerinden biri oldu. Osmanlılar da bazı devletlere verdiği kapitülasyonlarla bu stratejik konumu ticari yönden canlı tutmaya devam etti. Ticaretin gelişmesi için yabancı devletlerin tüccarlarına çeşitli kolaylıklar sağlamakla birlikte, bazı malların çeşitli sebeplerden dolayı ülke dışına çıkmaması için de mücadele etti. Üretimi yetersiz olan "hububat, pamuk, deri, balmumu" gibi ürünlerle birlikte "at, silah, barut, maden" gibi bazı stratejik ürünler "memnu meta" (yasaklı mallar) olarak adlandırıldı ve ülke dışına çıkarılmaması için çeşitli denetleme mekanizmaları kuruldu. Memnu meta listesinde yer alan en önemli ürün hububattı. Venedik, Fransa, İspanya gibi devletler buğday ihtiyaçlarını tarih boyunca genellikle Rusya, Anadolu ve Romanya'dan sağladılar. Bizans, Türkiye Selçukluları ve Anadolu Beylikleri gibi Osmanlılar da ilk devirlerde dönem dönem hububatı bu devletlere karşı bir silah olarak kullandı. 1390'larda Batı Anadolu'daki beyliklerin hâkimiyetine son veren Yıldırım Bayezid, ilk iş olarak buğday ihracatını yasakladı. Frenk tüccar. Buğday ihtiyacı olan devletlerin Ege çevresine yönelmesiyle de fiyatlar hızla yükseldi. Arz-talep dengesizliğinden dolayı bu devletler büyük bir zarara uğradılar. Üretimin bol olduğu zamanlarda ise ihracat yasağı gevşetilerek ekonomik kazanç sağlandı. Çelebi Mehmed, Venediklilere verdiği ahidnâme ile hububat ithal etmelerine izin verdi. 1446'da ve 1451'de yenilenen antlaşmalar, İstanbul'un fethi sırasında Venedik'in bir süreliğine tarafsız kalmasını sağladı. 16. yüzyılın ortalarında Fransa ile kurulan siyasi ilişkiler, Fransa tüccarlarına çeşitli kolaylıklar sağlayan kapitülasyonların verilmesine sebep oldu. 1570'lerde İngiliz tüccarlara, 1612'de Hollandalı tüccarlara benzer kolaylıklar sağlandı. Ticaret genellikle Doğu'nun tarımsal ürünleri ile Batı'nın işlenmiş madenlerine dayanmaktaydı. Avrupalı bir tüccar, padişahın huzurunda. KURAKLIK VE KITLIK 16. yüzyılda Akdeniz çevresinde yaşanan nüfus artışı, sık görülmeye başlayan kuraklık ve çekirge istilaları, mevcut hububatın ihtiyacı karşılamamasına sebep oldu. Böylece hububatın ihracatına dair yasaklar tekrar gündeme geldi. 1555'ten sonra hububat üretiminin yetersizliğinden dolayı fiyatlar hızla yükseldi. Başlangıçta stratejik bir silah olarak kullanılmak için memnu meta kategorisinde değerlendirilen hububat, artık üretim yetersizliğinden dolayı zorunlu şekilde yasaklanmaya başlandı. Sadrazam Rüstem Paşa, Kanuni Sultan Süleyman'a yazdığı bir arzda, "Kâfir hem dinimizin hem memleketimizin düşmanı iken kendi vilayetimizden tereke (tahıl) vermek ve düşmanı kuvvetlendirmek hiç bize düşer iş değildir" diyordu. Bu tarihlerden sonra imparatorluk coğrafyasındaki pek çok kadıya "küffara denizden zahire satanların" en ağır şekilde cezalandırılması yönünde emirler gönderilmeye başlandı. Osmanlı'yla ticaret yapmak için limana yaklaşan yabancı ülke gemileri, geri dönerlerken dikkatlice aranırdı. Arama sonucunda gemilerinde memnu meta olmadığına dair kendilerine bir belge verilirdi. Bütün önlemlere rağmen bazı açgözlü insanlar hububatı yüksek fiyatlardan yabancı tüccarlara satmaya devam etti. Anadolulu Türk köylüleri. Memnu meta listesinde yer alan diğer bir ürün ise pamuktu. Osmanlılar, dokuma sanayiinin önemli bir hammaddesi olan pamuğu iklimin elverişli olduğu her yerde yetiştirdiler ve iç pazarın ihtiyacını karşılamaya çalıştılar. Pamuk, Avrupa'da dokuma sanayiinde yaşanan gelişmelerden sonra oldukça fazla ihtiyaç duyulan bir ürün haline geldi. İlk dönemlerde özellikle Venedik, Osmanlı topraklarından oldukça fazla miktarda pamuk ithal etmekteydi. Bu durum, 1550'li yıllarda Osmanlı esnafını olumsuz etkilemeye başladı. Böylece pamuk ve pamuk ipliği de memnu meta kategorisinde değerlendirildi. Tıpkı hububatta olduğu gibi pamuk üretim merkezlerine ve önemli liman kentlerine bu ürünlerin yabancı devletlere satılmaması yönünde emirler gönderildi. 1620'den sonra ise pamuk memnu meta kapsamından yavaş yavaş çıktı ve yabancı devletlere ihraç edildi. Memnu meta kategorisinde değerlendirilen diğer ürünler arasında "yün, deri, sebze, meyve, çeşitli madenler, kereste, barut, gülle, silah, at, koyun, balmumu, zift" de bulunmaktaydı. İHRACI YASAK MALLARIN DENETLENMESİ EMRİ 1583'te Mora'ya hangi ürünlerin memnu meta kapsamına girdiğine dair oldukça kapsamlı bir emir gönderilmişti. "Mora beyine hüküm ki Mektup gönderip, mukaddema emr-i şerif gelip, Holomiç İskelesi'nde olan eminler ve memurlar deniz tarafından kâfirlere sığır ve koyun ve sade yağ ve bunun emsali erzak vermeye izin vermekle