Ölçü elden kaçınca maksat yolda kalıyor; huzur hayal oluyor. Olması gerekenden fazla yemek içmek ne ise, sevgide de haddi aşmak, olmuyor. Bu şeylerin azı karar, çoğu zarar.

Kantarın topunu kaçırmamak gerekiyor.

Sevgi fazla olunca, aşırıya varınca her zaman, daha daha istiyor. Çünkü insan fıtratı bu...

Mutlu anlar, mutsuz anlar; hüzne dalmış zamanlar olur bazen, hayatta.

Çok sevdiğin nesneler, hep sevmeni isterler. Olur ya, o anı sezemezsin, o anda sevemezsin; arzusunu göremezsin. Ama muhatabın seni görür, hem de, bu hâlini "çok" görür.

Sevmede aşırılık sevgiyi putlaştırıyor!

Fânilere gösterilen muhabbet de, fânidir; ya gider, ya biter. Bu, at olur, avrat olur; mal olur, evlât olur... En doğrusu, orta yolu tutmaktır. Aksi hâlde, grafikte iniş çıkış hayatını zehreder. Çünkü, eş zamanlı hayat tarzı zuhur eder, ortada.

Onunla sevinirsin, onunla üzülürsün; onunla yatar, onunla kalkarsın; onunla yaşar, onunla ölürsün. Yani, hep "o" olursun. Bir gün kendin olmaya ya fırsatın, ya ruhsatın bulunmaz.

Mutlaka, her şeyin bir değeri, bir de, bedeli vardır. Hayatında yer almış, onu sana bağlamış nice unsur vardır ki, önce hâletini, ardından da hayatını zir ü zeber ediyor.

Demek ki kıymet, kamet kadar olmalı.

Gönle sevgi Allah için dolmalı.

Allah için sevilmeyen nesneler, düpedüz put oluyor.

Nefse payanda para, her zaman ön sırada. Kadın, evlât, oto, mal; herkesçe muteber hâl!