Hep 'bir' olmaktan, birlikten, vahdetten söz ederiz; ama, bu, bizim gibi olmayanların tamamiyle yok olmasını istemek şeklinde olmamalıdır. Çünkü, yaratılmışlar âlemi, 'bütünüyle bir 'âlem-i ezdâd'dır zıdlar âlemidir'. Bu mükevvenâtta, her şey zıddıyla kaimdir.Ülkemiz bu gibi, birbirine çok uzak gruplar, fırkalar açısından, gözümüzün önündeki rahatsızlık verici örneklerdir. Ama, Müslüman kitleler, Kur'an-ı Kerîm'i ve Hazret-i Peygamber (S)'in hayatını okur ve dinler ve sonra da, 'Yahu, her şey ap-açık ortada iken, Müslümanlar niye birlik olamıyorlar' diye hayıflanırlar.Halbuki, siyasî gruplar ve gruplaşmalar gerçeği sadece bugün değil, geçmiş asırlarda da, o günlerin sosyal yapısı içinde de hep vardı. Ve Hz. Peygamber'den hemen sonraki dönemde, ilk Müslümanlar bile bir takım ayrışma tabloları sergilemekten uzak duramadılar. Evet, ideali isteyelim, ama, realiteyi, mevcud durumu hayal kırıklığına uğramadan anlamayı da unutmayalım.Müslüman geçmişimizde, bir çok noksanlara rağmen, yine de emperyalistlerden emir almayan bir yönetim sistemimiz vardı.. O sistemin, 100 yıl öncelerde emperyalistler eliyle yıkılması ve o yıkılışımızın enkazı üzerinde, kalbleri ve beyinleri emperial güçlerin dayatmalarına ayarlanmış yerli kuklaların tahakkümüne dayalı yönetimler, Müslüman halka, 'Bu iş mutlaka olacaktır, amma, ihtimal ki, bazı kelleler koparılacaktır..' şeklindeki tehdit ve yöntemlerle çok acılar taddırmıştır. Ama, bu uygulamalar, sosyal meselelerin hallini daha da derinleştirmekten başka bir sonuç vermemiştir.Bunun için, sadece bu ülkedeki durumu hatırlamak bile yeter. Nitekim, 1924'te, Rauf Bey, Kâzım Karabekir, Ali Fuad (Cebesoy) , Refet (Bele) Paşa'lar ve Dr. Adnan (Adıvar) gibi isimlerin öncülüğünde kurulan 'Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası' örneğinin âkıbetini, kurulan dârağaçlarını hatırlamak, sadece, o günlerde, ortaya atılan 'İzmir Suikasdi Teşebbüsü' hikâyesinde bile, -o iddia, şâyed doğru idiyse bile- hiç bir eylem yapılmadığı, tasavvur halinde kaldığı halde, o dönemin önde gelen isimlerinden 15 kişinin idâm edilişi ve arkasından, Şeyh Said Ayaklanması ve onun kanlı bir şekilde ezilmesinin meseleleri halletmediğini göstermesi çok öğreticidir.Ama, iç meseleleri zor yoluyla halledebileceklerini sananlar, nice acı denemelere rağmen bu gerçeği idrak edememişlerdir. Bu yüzden, 1930'larda, yönetimin başı, çocukluktan beri yakın arkadaşı olan Fethi (Okyar) Bey'e, 'Bugünkü manzaramız, diktatörlük manzarasıdır..' diyerek, Serbest Cumhuriyet Fırkası'nı kurdurur. Yani, tam bir 'muvazaa danışıklı dövüş' partisidir bu.. Ama, halk kitleleri o sıkboğaz ediliş atmosferinde, gerçek zanneder bu hareketi. Nitekim, Fethi Bey, her gittiği yerde bir 'kurtarıcı' gibi karşılanır. Gittiği devlet dairelerinde dönemin en üst yöneticilerinin fotoğrafları devlet dairelerinden sokaklara atılır ve ateşe verilir; Fethi Bey'in, 'gerçek bir kurtarıcı' sanılarak diye karşılanmasındaki izdihamda, İzmir'de onlarca insan ölür ve bu 'danışıklı döğüş fırkası'nın bile kontrolden çıktığı anlaşılınca, o fırka da, en üst yönetici tarafından, kuruluşunun 99'ncu gününde kapatılır.Sonra, 1937'de Dersim Faciası yaşanır. 1,5 yılda, isyancı diye öldürülen sivil insanların sayısı, resmî arşivlere göre en az 14 bin kişidir.Bütün bunlar, şu son günlerde hem 29 Ekim, hem de 10 Kasım törenleri sırasında allanıp pullanarak anlatılan Cumhuriyet adına yapılıyordur. Halbuki yapılanlar, Cumhuriyet adına kurulan bir 'saltanat'ın varlığına işaret ediyordu. Ama, o dönemi hatırlamayalım