Medrese, duvarları kerpiçten, ahşap ve iki katlı bir binaydı.

Geniş kapısından avluya girdiler. Ağabeyi Abdullah'ın tahsil görmeye başladıktan sonraki olgun tavrı, onun okuma isteğini daha da kamçılamıştı. O günden sonra ilim kapısından içeri girme arzusu ve öğrenmenin kaynağı olan medreselere hayranlığı daha da artmıştı. Bir an önce ilim tahsili yapmak rüyalarını süslüyordu. Kendi kendine, bir gün ben de medreseye gideceğim, tüm kitapları okuyup ilim tahsili yapacağım, diyordu. Küçük Said, babasıyla ilk defa geldiği medreseye çekinerek ve meraklı gözlerle girdi. Başlarında takkeli talebeler, medrese avlusunda bir aşağı bir yukarı yürüyerek ders ezberlerini yapıyordu.

Bir kısım talebe elindeki kitaplara bakarak ritmik bir şekilde, baş ve gövde kısımlarını bir ileri bir geri sallayarak derslerini tekrar ediyorlardı. Sofi Mirza, 16-17 yaşlarında, sakalına hâlâ ustura değmemiş siyah takkeli gençten birine seslenerek: "Fakı, Seyda'nız nerede" diye sordu. Siyah takkeli genç, eliyle ana binanın kapısını işaret ederek: "Seyda orada oturur" dedi. Sofi Mirza, küçük Said'i bir gölge gibi yanına alarak, gösterilen ana binaya doğru gitti. Melle Muhammed Emin Efendi'nin odasına selam vererek girdi. Seyda ayağa kalkarak Sofi Mirza'yı karşıladı ve oturması için yer minderinde yer gösterdi. Odada ders alan dört fakı, Seyda'nın el işaretiyle çıktılar. Seyda, küçük Said'in başını okşayarak ona gülümsedi ve onu sevdi.

Küçük Said babasının yanındaki mindere sessizce oturdu. Sofi Mirza, Seyda'ya oğlu küçük Said'i medreseye kabul etmesini istedi. Seyda, küçük Said'i bir müddet süzdükten sonra onu medreseye alıp almamakta kararsız kaldı. Seyda bir müddet düşündükten sonra kapı önünde bekleyen genç fakılardan birine seslenerek: "Bana Ali hocayı çağırın" dedi. Genç fakı hızlı adımlarla odadan çıktı. Kısa bir müddet sonra hafif sakallı, yirmi yaşlarında, yüzü zayıf ve kemikli, esmer bir gençle geri geldi. Seyda, Ali Hoca'ya, eliyle Küçük Said'i işaret ederek: "Bu çocuk senin yanında ders alacak ve sorumlusu da sen olacaksın." dedi.