Cuma hutbelerinden birinin konusu "Anne-BabaCennet vesilesi" idi hatırladığım kadarıyla.İlk başta asr-ı saadette gerçekleşen bir olay şu şekilde anlatılmıştı: "Medine'ye bir genç gelmişti. Uzun ve meşakkatli bir yoldan geldiği belliydi. Doğruca Allah Resûlü (asm)'in yanına koştu ve "Anne babamı ardımdan ağlar halde bırakıp sana geldim Yâ Resûlallah!" dedi. Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz (asm) şöyle buyurdu: "Anne babanın yanına geri dön ve her ikisini de nasıl ağlattıysan öylece güldür!" (Ebû Dâvûd, Cihâd, 31.) Kendilerini en çok iyilik yapmamız gereken ve gerçekten de hak eden kişiler anne babamızdır. Çünkü bu dünyaya gelme vesilemizlerdir. Zaman zaman gözyaşı, bazı zaman duayla bizleri bu günlere onlar getirdi, Allah'ın izniyle. Onların ilgisi ve destekleriyle hayatta sevgiyi, şefkati ve merhameti, sabrın ve fedakârlığın nasıl olması gerektiğini onlardan öğrendik. İslamiyet'in emri mucibince onlara iyilik yapmak gerekiyor. Niçin mi Mesela bir ayet-i kerimede Cenâb-ı Hak: "Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi ve anne babanıza iyi davranmanızı emretti. Onlardan biri veya ikisi senin yanında yaşlanırsa onlara öf bile deme! Onları azarlama! İkisine de gönül alıcı güzel sözler söyle. Onlara merhametle ve alçak gönüllülükle kol kanat ger. 'Rabbim! Onlar nasıl küçüklükte beni şefkatle eğitip yetiştirdilerse şimdi sen de onlara merhamet göster' diyerek dua et." (İsrâ, 1723, 24.) demektedir. Aynı konuda Hz. Peygamber (asm) de, şöyle buyuruyor: "Rabbin hoşnutluğu anne babanın hoşnutluğuna, Rabbin öfkesi de, anne babanın öfkesine bağlıdır." (Tirmizî, Birr, 3) Bediüzzaman Said Nursi de bu konuda 21. Mektup adlı