İçinde bulunduğumuz hafta geleneksel olarak engelli sivil toplumunun farkındalık oluşturması adına, sosyal faaliyetlerinin yoğun olduğu, arz ve taleplerinin etkili ve yetkili mercilere duyurmaları ve de kamuoyu oluşturmak ve seslerini duyurmak adına kutladığı bir haftadır. Ayrıca bu haftaya yakın bir günde yani 8 Mayıs'ta da Anneler Günü olması hasebiyle özellikle engelli annelerini duygu yoğunluğuna sevk etmiş, adeta içini boşaltmasına vesile olmuştur. Her çocuğu olan anne mukaddestir, münevverdir. Lakin engelli annesi cefakâr, fedakâr ve en çok saygı duyulması gerekendir. İki engelli annesinin gönül pınarından dökülen sözleriyle duygu ve düşüncelerini bize şöyle aktardılar: Otizmli çocuğu olan bir annenin yazdıkları aynen şöyle: "Ben bir otistik çocuk annesiyim. Yani, hayata 10-0 yenik başlayan bir çocuğun annesiyim. 'Anne' demesini 6 yıl bekledim. Tam 19 senedir tek mücadelem oğlumla olmaktı. Onu topluma tanıtarak kabul ettirmeye çalışmakla oldu. Kreşe kabul etmediler, anasınıfına istemediler, ilkokul öğretmeni kaynaştırma olarak istemedi. Yani hep istemediler bizi. Lafta hepsi empati yaptı ve bizi anlamaya çalıştılar. Ama empatiyle asla olmaz, sadece yaşayan bilir. Tek bir şey isterdim, o da bu çocukların ötelenmemesi... Lakin görüyorum ki bu mümkün değil. pushfn('ads'); Ne isterdim bir anne olarak Çocuğumla birlikte gelecek kaygısı olmadan, onun bütün ihtiyaçlarını karşılayabileceğim huzurlu bir hayat isterdim. Ama mümkün değil. Bunlar zor yanları... En güzel olanı ise sürekli yanımda bir melekle birlikteyim. Gece evimde bir melekle uyuyorum. Arkamda, yanımda, yani başımda Allah'ımın bir insana verdiği en büyük hediye... Daha ne isterim ki... Hiç keşke demediğim, hep iyi ki, her sabah kalkıp Allah'ıma binlerce kez şükür sebebim... Allah'ıma şükürler olsun meleğimin annesiyim. Onu bana, beni ona layık görene şükürler olsun..." Diğer bir CP'li (serebral palsi) çocuk annesi de aynen şunları söylüyor: "Özel bir anne olarak, kolay değildir engelli annesi olmak... Oysaki her annenin özlemidir sağlıklı çocuk sahibi olmak. Hayatta bazen her şey tozpembe gibi görünürken acı bir sürprize merhaba diyebilir. Kimi CP'li, kimi otizmli, kimi zihinsel, kimi ortopedik, kimi görme, kimi işitsel... Her şeyi bir kenara bırakıp o rahatsızlık durumu ile ilgilenir, araştırmaya çalışırsın. Hayatınızın merkezi olmuştur bu durum. Geceniz gündüzünüze karışır, ama bunlar hiç zor gelmez. Her gün yeni bir umut, bir rüyadır.