Covid korkusundan eve kapanıp insan yüzü görmeden yaşadığımız günlerde bazen kendi kendimize konuşur olduk. Evde televizyonun sürekli açık durmasına dayanamazsanız, bir müzik çalmaya da üşenirseniz, yalnız kendi mırıldandığınız ezgilerin sesini dinliyorsunuz. Kimi günler telefon bile çalmıyor. Elimizin altındaki WhatsApp'tan sessizce yazışmayı yeğliyoruz. Dostlarımızın sesini dahi unuttuk. Annem, "Bir sesini duyayım" diye telefon açardı. Arkadaşlarıyla da telefonda konuştuktan sonra tam kapatırken, karşısındaki "Daha daha başka ne var ne yok" diye sorarsa, nezaketen biraz daha konu yaratırdı. Çünkü bilirdi ki karşısındaki telefon kapandığında kendi yalnızlığına dönmemek için bahane arıyor!Yeni kuşaklar telefonda konuşmuyor ya da kısa kesiyor sözü. Geçenlerde hemen her gün yazıştığım bir arkadaşımla telefonda konuşacağım tuttu. Karşımda çatal çatal bir ses! Ne oldu senin sesine, hâlâ Covid'den kurtulamadın mı, dedim. "Yoo Covid geçti, bitti. Bugün daha hiç kimseyle konuşmadım, ilk kez seninle konuşuyorum. Farkında değil misin, artık eskisi gibi kimse telefonla aramıyor, saatlerce kimseyle konuşmadığımız oluyor. İlk konuşmada da hepimizin sesi böyle çıkıyor" dedi. Yalnız yaşayanlar insan sesi duymayı özlediler. İnsan sesi, bir başkasının veya sizin sesiniz; konuşma olsun şarkı söylemek olsun, ne dediğini anlamasanız bile sıcak, yaşayan bir dosttur. COCTEAU VE POULENCFrancis Poulenc'in (1899-1963) tek perdelik, tek kişilik, lirik trajedisi "İnsan Sesi" (La Voix humaine) geldi aklıma. 1958'de bestelediği bu opera, soprano ve orkestra için bir "mono drama". Perde açıldığında bir kadın, elinde telefon, monolog halinde konuşmaktadır. Karşısındaki sevgili onu terk etmeye ve ertesi gün bir başka kadınla evlenmeye hazırdır. Aslında ne olup bittiği çok da önemli değildir. Kadın yakınırken son derece duygusal tepkiler verir. Poulenc'in operasında bir senfonik orkestra eşliğinde sahnelenen bu "hümanist" yapıtın librettosunu ünlü Fransız yazar Jean Cocteau, 1928'de yazmış ve ilk kez 1930'da Comedie-Française'de bir "mono drama" olarak sahnelenmiş. Ortada trajik bir durum vardır. Biz sadece kadını duyarız: Melodik, duygusal ve orkestra çalgılarının empresyonist renkleriyle bezenmiştir. Söyleminde kadının mutsuzluğu dile gelir. Tek