Cenab-ı Hak, insanın lâtifeleri arasına meveddeti nakşetmiş; ruhunu, sevgi ile bezemiş.Diğer âlemlerdeki keyfiyeti bilemeyiz, ama dünyanın sevgi üzerine inşa edilmiş olması kesin. Zira her şey sevgiden anlıyor. Demek sevgi, canlıların ortak dili! Saksınızdaki çiçek bile, ona sevgiyle yaklaştığınız, ona birkaç güzel söz söylediğiz zaman memnun oluyor; sevgisini, dünyanıza çiçek çiçek sunuyor. Başını okşadığınız bir çocukla, bir kedinin tepkisinde hiç fark yok. İkisi de yassılır, yaslanırlar yanına. Allah (cc), sevgi duygusunu sevmek için halk ketmiş. Çoğu zaman bu duyguyu ruhumuzun derinliklerinde hapseder dururuz. Söylemezsen, sevdiğini, senden başka kim bilir Allah'a olan sevgini bile fikretmenin ardından, zikirle açığa vurman, fiilen ifade etmen gerekir. Ya, sevdiğin bir kimse... Beklemez mi, altı heceli iki kelimeden ibaret kısa bir cümleyi senden "Seni seviyorum" demek, çok mu zor Beşerî ilişkiler ve dünya şartları bunu gerektiriyor. Bu sihirli sözcüğü en yakınında duran eşinden; hayatını, hayata dair birçok şeyini paylaştığın can yoldaşından başlamak üzere anana babana, çocuklarına ve diğer sevmeye değer bulduklarına açıkça ve alenen söylemek bir kabahat değil ki. Bakınız; şair, sevgisizlikten ne çok bîzâr olmuş ki şiirinin bir beytinde, "Hicranla ağaran bu saçlar değil, "Sevgisiz kalan kalb ihtiyarlarmış" diyor ve ruhundaki feveranı dile getiriyor. Şayet kalbin kararmadıysa, senin beklediğin gibi; sevdiklerin de senden bekler sımsıcak,