Ân diyarı (1)

eey... Az kalsın unutuyordum. Yok, yok; yaşamak gözlerimin içine sessizce sokuldu.

Bir gözümde güneş ötekinde ay... Saçlarıma yıldızlar takılarak geldim. Geldim işte!

Aaa! Siz de mi buralardaydınız! Belki tanışırız da bir gün! Nefeslerimiz nefeslerimize karışır belki! Belki beraber yaşar, beraber bitiririz bu kısacık yolun uzun sandığımız yollarını!

Merhaba!

Ey -aynada- bana çok uzak bakan bir çift göz! İşin çok gibi... Gidecek gibisin bir yerlere.

Şu dibindeki akşam sefalarına bile selâm vermeden... hem de... Neyse... Ben birden bire dalarım bu gelgitlere de... her zaman olduğu gibi...

Esasında gözümü alamadıydım geldiğim yerlerdeki elimi eteğimi çeken nelerden de... geldim işte!

"Şimdilik" buralıyım; nerelisin gibi soruları da şimdilik erteleyin.

"Onu" sorma! Gözlerimi diyorum; sorma! Birinde oynaşan tebessüm baharları ötekinde zemheri kış acıları... Bir yüzüm güler bir yüzüm ağlar benim.

Aç avcunu, diyorsun da birinde ümitler pırıl pırıl diğerinde gece gibi kalın perdeli korkular... Hangisini açayım

Her şey işinde gücündeydi. Sessiz bir trendi akan vagon vagon, ucu bucağı bulunmayan... Hayatın bütün istasyonlarına uğradını sanmak gibi de hayallerimi taşır o vagonlar. Şimendifer gibi o uzun kelimeyi kim böyle kısacık tren yaptı! Kelime "trenini" çoktan kaçırmışız meğer!

Bu trende bu törendeyim ben de... Uzağında, yakınında, içinde... sen de... Kaçamazsın ki bir yerlere. Hem kaçak yolcular hep tedirgin oluyor. Hatta korkak... Biletinizi görebilir miyim, sorusunu soracaklar diye kalbi küt küt atan sen misin yoksa

Bir romana başlayacağım da... Bir romana nasıl başlanır Nasıl girilir kahramanlarının koluna, yoluna, ruhunun kıvrımlarına, aşlarına, ayrılıklarına

Her roman, tarifini (kendi) yapıyor olunca bu iş doğrudan işin başındakine düşüyor. Zorluk ve kolaylık da burda başlıyor demek!

Bütün romanların baş kahramanı sensin, sen...

Yoo. yoo; benim, ben! Onun için bak ey ben! Benden kaçan ben! Ben, ben, ben...

İstesen de istemesen de artık bu rolün içindesin. Kenarda otursan da savaşsan da barışsan da kalabalıklara karışsan da gökyüzüne baksan da bakmasan da bir gülü koklasan da bigâne kalsan da yaşasan da hattâ ölsen de...

Haydaa...

Romanın kahramanı ölünce "son" yazardı kitaplar önceleri. Filimler "the end" derdi ya titrek, noktalı, buzlu bir görüntüyle...

Oyun bitti... Geme over...

Hayır... Başlayan hiçbir oyun, şiir, roman, hikâye, tiyatro, sinema bitmez.