-Çocuk kalbini büyütmeyen Aziz Dostum Ahmet Yüter'e çocuklukla-Anne be! Ölecek miyiz, he! Bu hayat böyle giderken... Gözlerim gözlerine değmez mi olacak! Birimiz burda... Birimiz orda... Kardeşlerim, babam... Ve sevdiklerim bir bir... Bir gün dağılacak mı bu sofra! Evimiz, bahçemiz, kuşlar... Anne be; susma! Dünyadan sonra ne var Ne çok gidenler oldu öyle... Mehmet Amca, Hediye Teyze... Gider gelirdik birbirimize; Şimdi nerdeler, anne! Bak; saçları ipekten yavrum! Yüzüne bakmaya kıyamadığım! Bir gün evet biz de... Düşeceğiz toprağın kalbine. Fakat üzülüp ağlama yavrum! Kaybolan hiçbir şey yok! Bak; ben kaç bahar gördüm! Kaç kışlardan sonra yine geldi bahar. Hani ben özlerim bazen; Ah, o eski günler derim. Yazarım telefonuma bir "eski İstanbul;" O siyah-beyaz filmler çıkar da gelir. Eski evler, eski arabalar... Çoktan kaybolmuş sokaklar... Atların bile çektikleri de... Bak; bir tıkla deeh deyip gittim tozlu tarihe. Gözleri soru dolu, bilge çocuğum! Ne sen vardın bu dünyada ne baban... Hiç yoktan baban, sen, ben olduk. Bizi