Habbâb bin Eret'in (radıyallahü anh) îmân etmesine, müşrikler önce aldırış etmediler. Fakat her geçen gün îmân edenlerin sayısı artıyordu. Müşrikler mecbur kaldı. Hazret-i Habbab'a daha fazla eziyet etmeye başladılar! İşkence üstüne işkence! Merhametten mahrum ve şefkatten nasipsiz olan bu gaddar kişiler, Hazret-i Habbab'ın gözü önünde büyük bir (ateş) yaktılar. Onu ateşin üstüne yatırdılar. Ayaklarıyla da bastırdılar. Ama O, îmânından, Allah ve Resûlünün sevgisinden zerre miktarı tâviz vermedi. Her an, o sevgiyle yaşadı. Ama işkenceler devam etti. Son haddine vardı. Artık dayanamıyordu! Bir gün Efendimize; "Yâ Resûlallah, işkencelerden kurtulmamız için bize duâ buyurun" dedi.