Her sabah bir umutla başlıyordu hayata. Bir sürü dert birikmişti o yüreğinde. Çok yalnızdı hem de yapayalnızdı. Onu anlayacak kimsesi yoktu şu dünyada. O kadar üst üste binmişti ki sıkıntılar kıpırdayacak hâli kalmamıştı. Derdini anlatacak bir Allah'ın kulu yoktu. Olanlar da derdini anlayıp çare bulamıyordu. Ara sıra kafa dinliyordu manzaraya karşı oturduğu odasında. Kafasına taktığı sıkıntılar ve dertler pencereden baktığı manzarayı bozuyordu. Kafasına tak etti delikanlının. Kapıyı çarpıp çıktı odadan. Yürüyüş yapacaktı artık. Bir sonbahar günü ağaçlardan yapraklar dökülürken yapraklarda biten, tükenen umudunu gördü. Ağaçların arasından sonu olan bir yolda yürüyordu. Aradığı aşkı ne zaman bulacaktı. Ne zaman iş hayatında ben de varım diyecekti. Bunlar sadece birkaç tanesi idi aklındaki soruların.

Keşke yine âşık olsam ve her yazdığım şiirden sonra ağlasam ve üzülsem hâlime. Tek derdim aşk olsa diye geçirdi içinden. Saatine baktı bayağı olmuştu ikindi yaklaşmıştı. Abdest alıp namazını kıldı. Kabul olur mu diye düşündüğü vesvesesini bir kenara itip Rabbi teâlâya sığınarak ellerini açıp yüce yaratana dua etti. İkindiyi bekledi evin içinde volta atarak. Ezanı dinledi sonra. Ezan bitince ikindiyi kıldı. Yine her şeye rağmen dua etti. Artık bir nebze rahatlamıştı. Açtı televizyonu dinî sohbet dinledi. İki sayfa kitap karıştırdı. Takvimin yaprağını kopardı. Sanki üçü de anlaşmış gibi o anki halet-i ruhiyesine göre bir yazı vardı konu olarak. İçi biraz daha ferahlamıştı hayattan az da olsa zevk almaya başlamıştı delikanlı. Artık nefes aldığına şükreder olmuştu. Şu dünyada iş bitmez diye söylenerek elinde biriken işleri yapmaya başladı. Ama aklının bir köşesinde hep eskiden mutlu olduğu, huzurlu olduğu günlerin özlemi vardı. Kimdir necidir bilinmez bu da böyle bir adamdır işte...

Yazımızı bitirmişken bu kardeşiniz yana yakıla sizlerden hayır dua istirham ediyor. Bir başka yazıda buluşmak dileği ile...

Abdullah Karakoç-Amasya ŞİİR SEVME VAKTİ Ömür dediğin bir düş, bunu bilmeli baştan,Kötü günde fayda yok, vefasız arkadaştan.Zaman fırsat hem nimet, gaflet ile yatılmaz,Kıymettir çer çöp değil, sokaklara atılmaz.İnsan kalbi gül gibi, çabuk solar değersen,Tevazu baş yüceltir, kibirlenmez eğersen. Hoşgörüden ayrılma, yüreğin şefkat dersin,Hayatın bahar gibi, gam değil huzur versin.Kader mutlak yaşanır, korkmak telaş nafile,Hüzün elem görmezsin, yaşamazsan gaf ile.Toplamışsan içersin, suyun varsa bendinde,Hayır ve şer ortada, seçme hakkı kendinde. İnsanlar bir kez doğar, ilk ve son kez ölürler,Gerçeği bilmeyenler, bir gün yaşar görürler.Bu kavga savaş niçin, dünya herkese yeter,Haset etmek ne kötü, öfke ondan da beter.Kıskanç nefret devşirir, sevgi eken bol biçer,Gönülden talep eden, kavuşur misk su içer. Artık sevmek vaktidir, aradan çıksın gurur,Kim olursan gel diyen, insanlıkta dik durur.Bazen elem çeksen de geçer pes etme asla,Kinle dolmuş bahtsız kalp, kaplıdır isle pasla.Affedenler mutludur, düşmanı hasmı yoktur,Anlayışı çok fazla, hem de seveni çoktur.