Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) "İlim talep ve tahsil etmek, her Müslüman'a farzdır" buyurdu. Ebû Muhammed Hulvânî hazretleri Hanbelî mezhebi fıkıh âlimlerindendir. 490 (m. 1097) senesinde Bağdat'ta doğdu. 546 (m. 1151) senesinde Silh'te vefât etti. Zamanın büyük âlimlerinden ders alıp fıkıh ilminde derin bilgi sahibi oldu. Buyurdu ki: Allahü teâlânın ilim verdiği bir âlimi tahkir etmeyiniz. Allahü teâlâ onu hakir görmedi. Zira ona ilim verdi. Âriflerden biri; "Bu ilimden nasibi olmayan kimsenin, imansız ölmesinden korkarım. Onun en aşağı nasibi, onu tasdik etmek ve ehline teslim etmektir" buyurdu. Denildi ki; "Kim dünyayı sever, nefsani arzularında ısrarlı olursa, bu ilim kendisine nasip olmaz. Diğer ilimler nasip olabilir. Bu ilmi inkâr edenin en aşağı cezası, bu ilimle nasiplenememesidir. Bu, sıddîkların ve mukarreblerin ilmidir. Bu, sadık bir riyazetle, nefsin arzularını yapmayarak ele geçer. Kalpte, kötü ahlaktan temizlendiğinde bir nur hasıl olur. Bu nur hasıl olduğunda, işlerin hakikati görünmeğe başlar. Enes bin Mâlik'in radıyallahü anh rivâyet ettiği bir hadîs-i şerîfte, Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) "İlim talep ve tahsil etmek, her Müslüman'a farzdır" buyurdu. Bazı âlimler; "Ârif; kendisini hiçbir işin, Allahü teâlâya karşı göz açıp kapayacak kadar zaman bile meşgul edemediği kimsedir" buyurdular. Rabbini talep, onu yemekten, içmekten, vücuduna lazım olan tedbirleri almaktan ve beşerî ihtiyaçları kullanmaktan alıkoymaz. Bilakis bu sözden, matlubuna kâmil manada ihtimam kastedilmektedir. Bunun misali şuna benzer: Bir kimsenin vücudunda, kendisini rahatsız eden