"Bu bana öyle bir ders verdi ki. Bu yaşıma kadar beni bu kadar hızlı dönüştüren bir olay yaşamamıştım..." Yıllar önce tüylerimi diken diken eden bir anımı sizinle paylaşmak istiyorum... Bu olayda beni tam olarak neyin derinden etkilediğini bilmiyorum ama bildiğim bir şey var, o da, o günden sonra artık benim eski ben olmadığıdır... O zamanlar Armağan'da çalışıyordum. Yıl 2016 ve ya 2017 diye tahmin ediyorum. O yıllarda odama çok fazla öğrenci girer çıkar dertleşirdik. Bir gün çok sevdiğim bir erkek öğrenci kardeşim yanıma geldi. 80'den fazla fiziksel engeli olan, o vakitler okulumuzda okuyan bir öğrenciydi. Metal bir yürüteç ile yürüyordu. Zar zor yanıma kadar gelir sohbet ederdik... Neyse bir gün gene yanıma geldi. Konuşuyoruz derken sanıyorum öğretmen zili çalmıştı. Bir an panikledi. Derse geç kalacağı için korkmuştu. Ben de, "canım bu seferlik 'Ayşe Nur abla bir iş verdi o yüzden geç kaldım' dersin öğretmene" dedim. Ben pekâlâ cevabından emindim. Çoğu çocuk gibi sevinecek, kurnazca gözleri parlayacaktı. "Tamam Ayşe Nur abla" diyecekti. Ama öyle olmadı Biraz durdu ve bana bakarak ki o bakışı ve o sesi hep hatırlıyorum: "Ama Ayşe Nur Abla, Allah yalanı da yalan konuşanı da sevmez'' deyiverdi. Derin bir sessizlik oldu. Utandım. Konuşacak kelime bulamadığım ender zamanlardan biriydi. Ben bilmiyor muydum, yalan söylemenin büyük günah olduğunu Bilmiyor muydum, yalanın küçüğü büyüğü olmadığını Bilmiyor muydum her ne sebeple olursa olsun yalana teşvik edilmemesi gerektiğini