"Kan hücreleri oluşması için yapılan iğneler bile beni ayağa kaldırmıyordu, yalnızdım" Kemoterapi günlüğüme bugün de devam ediyorum... Telefonda eşim 'kendini nasıl hissediyorsun" diye sorunca gülerek "turp gibi" olduğumu söylüyordum. Bilmiyorum ki ne olacak, bedenim nasıl bir tepki verecek Uzandığım yatağımda 4-5 saat sonrasında mide bulantıları, hâlsizlik yüreğimin yangınına su bile içememek Zor geçen geceden sonra ertesi gece ve sonraki gecelerde acillerde gözlerimi açmak... İşte o zaman yolun sonunun karanlık acı dolu olacağını anlamıştım. Korkudan gerilmiş her şeye sinirlenir olmuştum. Yeni kan hücreleri oluşması için yapılan iğneler bile beni ayağa kaldırmıyordu. Yalnızdım, kimse yoktu yanımda... Ağlıyordum, hıçkırıklarımı kimse duymuyordu. Çünkü ailem haricinde kimseyle hastalığımı paylaşmamıştım. Bana acımalarını istemiyordum. Günleri sayıyordum. Doktorum, kan değerlerim yüzünden 14 günde bir alacağım ilacı 21 güne çıkarmıştı. Yeni kan ünitelerinin biri gidiyor biri geliyordu. Ne kadar soğuktu, üşüyordum Saçlarımın ne zaman döküleceğini, her sabah yastığımın üstünde nasıl bir manzara ile karşılaşacağımı düşünerek, gün sayıyordum Saçlarıma her dokunduğumda avuçlarım doluyordu Evin her yanını sarmaya başlamıştı Hastalığımı anlatamadığım çocuğumun dikkatini çekmişti. "Şampuandan mı acaba" gibi bahanelerle dikkatini dağıttık ama onun "git saçlarını kestir anne" demesiyle bahanem oluştu. Gözlerimi kapadım ve ağlamaya başladım. Kuaförüm bonemi takana kadar sürdü. Neden kurumazdı bu gözyaşı, neden bitmiyordu Allaha tevekkülden başka çarem yoktu 11 Nisan 2016