Yılın sonuna doğru ülkemizin akil insanları olan Nermin Abadan Onat ve İlber Ortaylı geçlerimiz hakkında bazı tespitlerde bulundular. Onların bu güzel açılımı bir süredir gençlere bir çağrı yapmayı düşünmekte olduğumdan benim de bu yazıyı yıl bitmeden yazmak yolunda cesaretlendirdi. Hayattan zevk alacağı, içinin kıpır kıpır olması, güzel gelecek planları yapıyor olması gereken yaşlarında umutsuzluğa, bıkkınlığa ve derin kötümserliğe itilmiş gençlerimize ve hatta onların durumu hakkında 'Ev genci' gibi kötümser bir kavramı bile üretebilmiş bir ülkede gençlere 'pes etmeyin' diyebilmenin fazla anlamlı olmadığını ve bunu söyleyebilen 67 yaşındaki bir insanın gerçeklerden kopmuş olduğunu düşünüyor olabilirsiniz. İnanın 'pes etmeyin' demeye girişirken böyle bir görünüm sunuyor olabileceğimi düşündüm. Bütün bunlara rağmen gençlerimize bir büyükleri olarak diyeceğimi demenin yine de önemli olduğuna inandığımdan nasıl algılanacağıma bakmadan yine de yazmayı sürdürüyorum. 22 yaşa yaklaşan bir gencin babası olarak gençliğimizin itildiği korkunç durumların inanın farkındayım. Gençlerin karamsarlık içinde olduklarını ve geleceğe yönelik her türlü umutlarının sönmek üzere olduğunu inanın maalesef biliyorum. Fakat şunu da biliyorum, bugün hayatta başarılı olarak nitelendirebileceğimiz her insan daha önce yani gençken durmadan yılmadan denemiş ve üst üste gelen başarısızlığa rağmen pes etmemiş insanlardan oluşuyor. Bunların örneğini biraz sonra vereceğim. Benim gençlere bu dönemde bile demek istediğim şu; biliyorum bu koşullarda gelecek için yeni bir şeyleri denemeyi düşünmek bile mümkün değil gibi gözüküyor. Biraz mantığı olan, biraz gerçekçi olan bir insanın bunu imkansız gibi algılaması dışında bir şey düşünebilmesi imkansız gibi ama biraz sonra anlatacağım gibi bu hayatta daha sonra başarılı olan her insan daha önce koşullar ne olursa olsun hangi başarısızlıkla karşılaşırsa karşılaşsın yine de pes etmeyip denemeyi sürdürmüş insanlardan oluştuğundan gençlerimizin de bugün bu koşullarda bile pes etmemelerini ve imkansız gibi geleni denemelerini ve kendilerine inanmayı sürdürmelerini diliyorum. Pes etmeyenler YAZARLAR Giriş: 30.12.2022 - 04:43 Güncelleme: 30.12.2022 - 04:44 ABONE OL Daha önce pes etmeyip, denemeyi sürdürüp sonunda başarıya ulaşanlar hayatın her alanında var. Ben bir yazar olduğumdan örneklerimi yazı dünyasından seçtim. İsterseniz siz ilgi duyduğunuz başka alanlardan da örnekleri bulabilirsiniz. Hangi dala bakarsanız bakın kuralın değişmediğini göreceksiniz, bu hayatta başarılı olabilmenin değişmez koşulu bıkmadan, yılmadan pes etmeden denemek başlarda. Bu kural bilim dalında, tıpta, mühendislikte ve biraz sonra göreceğiniz gibi yazarlıkta da değişmiyor. Hangi alanı seçerseniz seçin kural böyle. Baştaki umutsuzluklara, karamsarlığa, başarısızlıklara rağmen direnenler, pes etmeyenler sonunda hep başarıyorlar. John Grisham ve J. K. Rowling kitaplarını hiç okumamışsanız bile adlarını mutlak duymuş olmanız gereken meşhur yazarlar. Bir tanesi hukuk alanında yazdığı macera romanlarının çok satmasıyla ve bazılarının film yapılmasıyla büyük paralar kazandı, diğeri ise Harry Potter ile kendisine neredeyse bir imparatorluk kurdu. Şimdi sıkı durun John Grisham'ın 'A Time to Kill' adlı sonunda çok satan, çok başarılı olan romanı öncesinde tam 26 ayrı kitap şirketi tarafından beğenilmeyerek reddedilmiş. 10'uncu reddedilmede yazar pes edip denemeyi bıraksaydı ne olurdu bilemiyorum. Yazarın ikinci çalışması 'The Firm' ise başta hiç bir basımevi tarafından beğenilmemişti. Kitabın kopyası tesadüfen bir film yapımcısının eline geçince ve onun şirketi bunu film yapmak isteyince daha önce çalışmayı beğenmeyenler birden ilgi göstermeye başladılar da tarihin en çok satan kitaplarından bir tanesi de ancak böyle basılabildi. J. K. Rowling' in ilk Harry Potter çalışması başta 9 ayrı kitap şirketi tarafından reddedilmişti, 10'uncusu basılınca ve Hary Potter efsanesi ortaya çıkınca daha önce kitabı basmayı kabul etmeyenler kim bilir kendileri hakkında neler düşünmüşlerdir. İki büyük yazarın da başarısı başta gelen umutsuzluklara pes etmemeleri ve direnmeleriydi. Sonunda ilk çektikleri acıları bankaya para işlemi yapmaya giderken düşünüp şimdi belki gülümseyerek hatırlıyorlardır. Yazar John Kennedy Toole'un hikayesi biraz acıklı, o başta romanını bastıramamaktan depresyona girip intihar etti. Ama annesi oğluna inanıyordu o direndi ve uğraşmayı sürdürdü. Sonunda da Conferederacy of Dunces adlı roman basılınca hem fiction dalında Pulitzer kazandı hem de 2 milyon adet baskıya ulaştı. Bunu bilince keşke yazar da hayata sarılsaydı diye düşünüyorsunuz. Örnekleri arttırabilirim ama sanıyorum sadece bu örneklerden bile demek istediğim oldukça açık