Sezon başından bu yana transfer edilen isimlerle, kadro mühendisliğiyle ve kenar yönetiminin beceri eksikliğiyle eleştirilen Göztepe'de Stjepan Tomas'ın Di Santo'suz çıkması, Kahraman'ı ilk 11'e yazması ve Aytaç'a görev vermesi bence yanlıştı. Zor zamanlardan geçen sarı kırmızılıların hata şansı yokken bir şeyleri denemek için epey geç oldu. Belki hafta içinde yapılan idmanlarda bu oyuncular kendi içlerinde fark yaratıyor olabilirler ancak sahaya baktığımızda ciddi sıkıntılar göze çarpıyor. Konyaspor karşısında ilk 45'te yenilen iki gol ve üstüne görülen kırmızı kartla ümit eksilmeye başlamıştı. "Göztepe varsa umut vardır" düşüncesi yerine karamsarlığa sürüklenen ve bunda da sonuna dek haklı olan taraftarların yaşadıklarını üzüntüyle izliyoruz. Bu kadar imkanın içinde, bu denli yürekli taraftarın önünde, stat, tesis ve şehir açısından sorunsuz bir takımın böylesine umursamadan oynaması, herkesin gücüne gidiyor. Konyaspor'u cepheden karşılayamadıkları gibi defans, orta alan, ileri uç tel tel dökülmeye başladı henüz ilk golün ardından. Reaksiyon veremeyecek kıvamda olan sarı kırmızılıların kronikleşen bireysel hataları bu sezon sonlarını getirdi kuşkusuz. Konya için belki de ligin en rahat ilk yarı oyunlarından birisi geride kalırken, varlıklarını hissettiremeyen Göztepeliler, top kayıplarıyla pas örgüsünü bir türlü oturtamamanın sancısını yaşamaktaydı. Bu 45'in yıldızı Oğulcan'ı Altınordu'dan anımsıyoruz. 1 gol ve 1 asistle oynaması hem sahada hem tabelada büyük katkı sağladı. İkinci yarıda da Konyaspor'un üçüncü golü gelene kadar bir şeyler için çabaladılar ancak 3-0 sonrası futbolun en tatsız tarafı bizleri karşıladı. Futbolda bilinen bir terim vardır, 'Karnını kaşıya kaşıya kazanmak'. Rahat rahat hiç stres yaşamadan, endişe duymadan kazanılmasını ifade eder. İşte Konyaspor da Göztepe karşısında böyle kazandı. Nestor El Maestro zamanında seri yakalandı, çok kötü dönemler yaşandı. Fakat bu oyuncu grubunun bu kadar savruk halini hatırlamıyorum. Düşmeyi kabullenmiş ve kafalarında kontağı kapatmış oyuncularla zaten bir seviyeye gelmek güç. Bundan sonra neler bizi bekliyor, kestirmek zor fakat her maçı diken üzerinde seyredeceğimiz net bir biçimde ortada. Acı ama gerçek. Dost da