Bir önceki yazımızda eğitimin iki ana unsuru olan talim ve terbiyeye kısa birer tarif getirmiş, ardından da terbiyede kazandırılması gerekendeğerleri , insani, entelektüel ve dini olmak üzere üç ana kategoriye ayırmıştık. İnsanideğerlerden acz,fakrve şefkat üzerinde kısaca durmuş, şefkat maddesini tamamlayamadan yazıyı bitirmiştik. Bugünkü yazımızda bir eğitim kavramı, bir insani değer olarak şefkati tamamlamak niyetindeyiz. Şefkatin olmadığı yerde, hem umumi varlık terbiyesinden hem de hususi pedagojik formasyondan bahsetmekimkansızdır. Eğiticilik ve öğreticilikte şefkat, aktarılacak bilgi ve telkin edilecek görgüyle eş değer öneme sahiptir. Anne-babalar yavrularını, ustalar çıraklarını, öğretmenler talebelerini, önderler toplumlarını yetiştirmede her şeyden çok bu yüce karaktere, bu ulvi duyguya muhtaçtırlar. Terbiyenin özü,üsaresi, ruhu, hayatı hep şefkattir. İkna edici işleviyle de katılımın sürekliliğini temin edici özelliği ile de bu böyledir. Nefsin ve neslin korunmasında, birey, aile ve toplumların maksimal düzeyde sağlıklı, mutlu ve huzurlu olmasında, içe ve dışa dönük şefkat psikolojisinin aktif kılınmasınınpayı fevkaladeönemlidir. Özüne, cevherine, mahiyetine karşı şefkatli olan bir insanın, kendisini maddi-manevi zarara uğratacak olumsuz bağımlılık ve suçlardan koruması en tabii neticedir. Hayat, bütünüyle sevgiye, saygıya layık olgudur. Onu, yıkıcı, tahrip edici, mahrum bırakıcı etmenlerden koruma insani vecibedir. Şefkat, bu vecibeyi, hayatın bütün katmanlarında yerine getirme sorumluluğunu üstlenmenin adıdır. Büyükten küçüğe uzanan çizgide her seviyede şefkat, aynı zamanda karşılıklı sevgi, saygı ve saygınlığın da garantisidir. Böylesi garanti, toplumsal tutkunluğun, içtimai kenetlenme vedayanışmanın engerçekçi çaresidir; düşmanlığın, hoyratlığın, değer tanımazlığın istila meyline karşı da en aşılmaz, aşınmaz muhkem settir. Bu özelliği