İnsan zayıf yaratılmıştır. Yani onun sayısız denecek ölçüde zaafları vardır. Bu zaaflar aynı zamanda potansiyel faziletler hükmündedir. Kim zaaflarını, zaaf olarak işletirse sonu hüsrana dayanan bir hayat yaşamış olur. Kim de bu zaaflarını fazilete dönüştürme ceht ve gayretiyle hareket ederse, Allah bu ceht ve gayretleri karşılıksız bırakmaz, o zaafları birer fazilete dönüştürür. Böylece insan, ahsen-i takvim sırrını, yani Cenab-ı Hakk'ın kendisinde tecelli eden bütün esmasını gösteren, yansıtan pırıl pırıl, tertemiz bir ayna olma keyfiyetini elde eder. İnsan manevi olarak ne kadar yükselirse, tehlikeli pozisyonlardaki hasar oranı da o derece artar. Düz yolda yürürken ayağı kayarak düşen bir insanla, zirvelerden yuvarlanıp düşen bir insanın düşüşlerindeki hasar oranı neyse, manevi terakkisi zirveleri gösteren bir insanla böylesi bir terakki başarısı gösterememiş bir insanın aynı tehlikeli pozisyondaki hasar oranı bir değildir. Elde edilen olumlu sonuç için de durum aynıdır. Zirvedeki insanın tehlikeyi savdığında elde ettiği manevi kazanç kendine göredir, diğerinin kazancı da yine kendi derecesi ölçüsündedir. Allah (c.c), insana yüzlerce duygu ve latife vermiştir. Bu duygu ve latifelerin, dıştan gelen tehlikelere karşı direnç durumu da farklı farklıdır. Bediüzzaman Hazretlerinin ifadesiyle söyleyecek olursak, baş bir batman ağırlığı kaldırdığı halde göz bir kıl kadar sıkleti kaldıramaz. Öyle de insanın bazı duyguları, günahlara ve gaflete karşı dayanıklı olsa da bazı duyguları gaflet ve günahlara karşı hiçbir direnç gösteremez hatta bazen ölür, işlevsiz hale gelir. İnsan, bedenin maddi uzuvlarını korumada ne kadar hassastır. Dünyayı verseniz, gözlerini ondan satın alamazsınız. Hastalanan bir uzvunu tedavi ettirmek için, bazen bütün servetini seve seve feda eder. Ne ki manevi yapısının uzuvlarından habersizdir. Günahlar ve gafletler sebebiyle, ahirette en az gözü, kulağı, kalbi kadar kendisine lazım olacak duygularını bir hiç uğruna öldürür, telef eder; fakat kayıplarının farkında bile değildir. Duygularını