"Hutbede Atatürk yine anılmadı, Atatürk hutbede yine yok sayıldı" gibi manşetler Mustafa Kemal ve İsmet İnönü'nün uzun ve despotik iktidarları döneminde hiç ama hiç atılmadı. Tek Adam ve Tek Parti rejiminde Mustafa Kemal'i İslami sembol ve değerlerle birlikte anmak gerici bir itham sayılırdı çünkü. Fakat 28 Şubat post-modern darbe süreci de çökünce "dindar Atatürk" kampanyasına muazzam bir biçimde yüklenildi. İş o raddeye vardı ki sadece ismimizin, iffetimizin değil kulağımıza okunan ezanların bile Atatürk sayesinde okunduğu döne döne propaganda edilir. Dolayısıyla Atatürk'e ne kadar şükretsek, ona ne denli saygı ve sadakat göstersek hakkını ödeyemeyeceğimiz tekrarlanır durur. Peki, "kurucu, kurtarıcı, yaratıcı, ulu önder" gibi şirk içeren sıfatlarla, kişileri hutbe ve vaazlarda anmak İslam açısından caiz ve meşru mudur İslam'ı kamusal hayattan söküp atmak üzere seferber olan çevrelerin iddia ettiği gibi "Diyanet'in kurucusu Atatürk'ü dualarla anmamak nankörlük" müdür gerçekten de İslami değer ve sembollere Atatürk, Kemalizm ve Kemalist cepheden yaklaşıp ekleme-çıkarma yapmak, haramı helal, helali haram yapmak mümkün müdür Olan biten tartışmalara bakarsak evet, gayet tabii olarak Atatürk ve Atatürkçülük adına hutbelere, dualara, ibadetlere, şiarlara içerik, şekil ve istikamet bakımından istenildiği gibi müdahale edilebilir. Çünkü adeta tek kale maç oynanıyor bir asırdır. Atatürk siyaseti, bürokrasiyi, kültürü, tarihi, bilimi, sporu, İslam'ı nasıl anlamışsa esas ve nihai ölçü olarak hiç tartışılmaksızın öyle kabul edilmesi, itaat edilmesi emrediliyor. Cumhuriyet ve Sözcü gibi Tek Adam ve Tek Parti dönemi özlemiyle yanıp tutuşan, TSK'nın cumhuriyeti koruma ve kollama vazifesini kesintisiz bir biçimde deruhte etmesi adına türlü desiseler tertipleyen, alenen İslam karşıtlığı yapan gazeteler bir süredir Diyanet İşleri Başkanlığı'nı manşetleriyle kuşatıp muhasara altına almış durumdaydı. 23 Nisan'dan 10 Kasım'a, 19 Mayıs'tan 30 Ağustos'a oradan Çanakkale Zaferi'ne önemli günlerde Atatürk'lü hutbe, Atatürk'e