İYİ Parti lideri Akşener, geçen hafta partisini hedef alan tartışmalar hakkında "Eylül ayı geldiğinde birileri İYİ Parti'yi linç etmek için harekete geçiyor. Kim yapıyor, nasıl yapıyor, neyi amaçlıyor anlamaya çalışıyoruz" demişti.Elbette bunu kimin yaptığını ve niçin yaptığını bilmiyor olamaz, "tecahül-i arifane" dediğimiz kadim yönteme başvurmuş bu ciddi meseleyi konuşurken. Neden bilmez görünmeyi tercih ettiği sorusunun cevabı ise mevcut ittifak yapısının hassasiyet taşıyan doğasında aranmalı herhalde.Eylül ayının nasıl bir önemi var bu işlerde, biz de onu bilmiyoruz. Ama bildiğimiz bir şey varsa o da bu ülkede cumhurbaşkanlığı seçimlerinin hiçbir zaman olağan şartlarda gerçekleşmemiş olduğudur. Bu makamın bugüne göre sembolik sayıldığı dönemlerde bile olağanüstü hadiselere şahitlik ettik. Kavgasız gürültüsüz geçen seçim görmedik. (Bunları unutanlar veya detayları merak edenler Prof. Hikmet Özdemir'in "Atatürk'ten Günümüze Cumhurbaşkanı Seçimleri" başlıklı eserine göz atabilirler.) Cumhurbaşkanlığı makamı -belli dönemlerde sembolik bir değer de taşısa- devlet hiyerarşisinde son basamak, siyaset piramitinin zirvesi olarak her siyasetçi için daima "kızıl elma" statüsü taşıyageldi. Bugün ise cumhurbaşkanlığı makamı, bırakın sembolik olmasını, bütün iktidarın temerküz ettiği en güçlü pozisyon. 2018'de hayata geçen Türk tipi başkanlık sisteminin icabı bu durum.Devlette denge ve denetleme mekanizmalarını ortadan kaldıran, kuvvetler ayrılığı prensibine son veren, iktidarı kişiselleştiren, meclisi göstermelik hale getiren bu yeni yönetim modelinde Cumhurbaşkanına verilen yetkilere Atatürk bile sahip değildi.Buna karşılık, bu tuhaf modelin ve kötü yönetimin yol açtığı ciddi sıkıntıların sonucu olarak mevcut iktidarın seçmenin gözünden düşmesi itibarıyla bir görev değişimi ihtimalinin iyice arttığı bu dönemde kurulacak olan seçim sandığı her iki taraf için de belki son fırsat.Çünkü muhalefetin ağaçtaki o kırmızı elmaya en fazla yaklaştığı, elini uzatıp alabileceğini gördüğü bir süreçteyiz. İktidar için ise öyle kolayca vaz geçilebilecek, bırakıp gidilecek bir makam değil söz konusu olan. Dolayısıyla önümüzdeki seçimin sonucuna göre ya mevcut otokratik idare kökleşerek devam edecek ya da artık bu macera tamamen sona erecek. Bir anlamda Türkiye'nin kaderini belirleyecek bir seçimden söz ediyoruz.İşte bu tabloda altı muhalefet partisinin bir araya gelerek oluşturduğu iş birliği zemini hayati bir önem taşıyor. Muhalefetin bu yapıyı ayakta tutmaya, iktidarın ise imkân bulursa dağıtmaya ihtiyacı var. Aksi takdirde seçimi kazanmak mümkün değil. Onun için her iki tarafın da elinden gelen çabayı göstermesi gerekiyor. İktidar tarafında bu çaba var. Ancak muhalefet cephesinde yer alan bazı gruplar sanki eldeki fırsatın farkında değilmiş gibi davranıyorlar zaman zaman. Altılı masayı devirmenin kendileri için de siyasi intihar anlamına geleceğini görmüyorlar sanki. Ne de olsa siyasetçi de bir insan sonuçta. Etten kemikten yapılma bir varlık. Kendi kişisel beklentileri, hırsları, kızgınlıkları vs. var. Bu yüzden bazen apaçık gerçekleri bile gözü görmeyebiliyor.Ama bazı yanlışların da siyasi bir amaç adına bilinçli ve planlı şekilde yapıldığı belli. Akşener diyor ki: "Cumhur İttifakı bizi HDP ile terbiye etmeye çalışıyor. Bu arada kendini HDP'nin de üzerinde patron gibi gören muhalif takımın içinde bir kesim de bizi HDP ile terbiye etmeye çalışıyor."Burada da birtakım ipuçları var galiba. Tabiri caizse "HDP'den daha HDP'ci" bir zümreye işaret ediyor Akşener. Aslında HDP'nin altılı masada olmak gibi bir arzusu yok, çünkü bunun siyaseten imkân dışı bir seçenek olduğunu bilecek kadar siyaset tecrübesine sahip bu partinin yönetim kadrosu. Ne var ki "HDP'den bile daha HDP'li" kesim tutturmuş, "Niye bu partiyi de aranıza almıyorsunuz" diye mütemadiyen muhalefete yükleniyor. Bu arada iktidar cephesi ise "Masanın