Nasıl gideceksin,diye soranlara kızmıştım. Ne demek nasıl gideceksin! Bal kabağı ile değil herhâlde. İstanbul'dan Van'a uçuş. Van'dan Hakkâri'ye karayolu.

Soranların bir bildiği varmış oysa. Tayinimin çıktığı gün Ağrılı Dr. İhsan,hısmımız olur, diyerek Hakkâri'de beyaz eşya ticareti ile uğraşan Mehmet Amca'nın telefon numarasını vermiş,ben kendisi ile konuştum, seni karşılayacak,yerleşmen için gerekenleri yapacak, demişti.

Dr. İhsan öyle dediyse öyle olacaktır. Alternatif üretmeye gerek yoktur. Ya da onun çözümlerini yöntemlerini reddetmeye.

Mehmet Amca'nın şehre gelenlerin hamisi durumunda olduğunu ikinci konuşmada anlamıştım. "Ne yaparım/ yapacağım" diye hiç sordurtmamıştı bana. Van'da uçaktan inecektim. Havaalanında beni eşiyle birlikte karşılayacaklardı.Doktorlar apartmanındaki dairen de hazır olur sen gelinceye kadar, demişti. / Niye doktorlar apartmanı/ Çünkü burada rahat edebileceğin en iyi yer orasıdır. Tayini çıkan bir doktor var. Ailesini gönderdi. Sen gelinceye kadar kendisi de gider. Eşyalarını bırakacak. Buzdolabı, çamaşır makinesifilan. Zaten ona da bir önceki doktordan kalmıştır bunlar.

Uçaktan indiğimde bagajım olmadığı için doğrudan çıkışa yürüdüm. İsmimin yazılı olduğu kâğıdı tutan bir el aradım. Ya da bana "Doktor Hanım!" diye seslenecek birilerini. Beş altı kişi ellerindeki kâğıtları yukarı kaldırarak yolcuların görmesini sağlamaya çalışıyordu. Hepsini tek tek okudum. Hepsi erkek ismiydi."Reyhan Soylu" isminin yazılı olduğu bir kâğıt olsaydı ağır çekim film yürüyüşünde, kanatlanarak giderdim. Yoktu. Böyle bir isim yoktu.

Belki bir aksilik çıkmıştı. Belki geç kalmışlardı. Cep telefonu. Beyhude bir ümit.Aradığınız numaraya ulaşılamıyor.

Harika!

Aynı uçakta geldiğim insanlarla bekleme salonu dostluğumuz olmamıştı. Önce yeşilli Teyzecik, arkasından Hacı Nine ile muhabbet derken. Son anons ile uçağa ucu ucuna yetişmiştim.

Beklentilerimiz mi bizi yıkar, yıkımlarımız mı beklentilerimizi sonuçsuz bırakır Önce öfke ile Dr. İhsan'ı aramak istedim. Hısmınız bizi hısım kabul etmedi Doktor Bey, diye sitem etmeyi düşündüm. Telefonu meşguldü. Üç defa daha denedim. Hâlâ meşgul. Dr. İhsan'a kızacağına kendine kız Dr. Reyhan Soylu, dedim. B planının olmamasına.

Bir vakit sonra… (Çaresizliğin bir dakikası bir yıla bedel olduğuna göre.) Bu bir yolculuk, tam da senin istediğin gibi menzili bilinmeyen bir yolculuk, diyen kalbimin sesine teslim oldum. Yolcunun B planı olmaz. Sora sora Bağdat bulunduğuna göre vur kendini yollara. Soran dağ aşmış, sormayan düz yolda şaşmış. İlkokuldan beri kompozisyon dersleriyle belleğimize kazınmış bütün atasözleri, sormanın erdemini öğreten atasözleri beni ele geçirdiğine göre sormaktan korkan bir yanım vardı demek ki. Sormaktan korkan yanımı, atasözleri eşliğinde ikna etmeye çalışıyordu öteki yanım.

İstanbullu Reyhan olarak yol sormaya alışıktım. Nasıl karşılanacağını düşünmeden GSM firması adına yolcu bekleyen adamı kestirdim gözüme.Hakkâri'ye nasıl gidebilirim, dedim.Taksi ile gara gidin. Orada Van Tur ya da Vangölü vardır. Bunlar Hakkâri'ye yolcu götürür.

Taksiler güvenilir mi, diye soracaktım ki vazgeçtim. Taksi ile gara gidin, diye yol tarif eden adama, taksiler güvenilir mi, diye sormak ayıp olacaktı.

Bildiğim hiçbir otobüs yolculuğuna benzemeyen bir otobüs yolculuğu. Uçakta uçtuğumuzu anlamamıştık. Uçmanın ne olduğunu esas otobüs yolculuğunda tattım. Uçma, durma, kimlik kontrolü. Kıvrım kıvrım yollar.

Otobüs hem aidiyetin hem yabancılığın yüzünü muhafaza eden bir portre gibiydi. Seçim yapabilirdiniz. Aidiyeti seçenler çok şey bulurdu. Yabancılığı seçenler için fonda bir müzik. Hiç duyulmamış ama sanki hep bilinmiş bir ağıt, kurşun gibi insanın içine işliyordu.

Sordum:Kimdir Dediler,Mehmet Arif Cizrawi. "Vayla vayla" diye başlayan ses, ciğeri kopup getiriyordu. Çivi çiviyi, keder kederi mi söküyordu

Van'dan Hakkâri'ye doğru dağların arasından geçerken annemin,dağlar kızı Reyhan, diyen sesi çınladı kulaklarımda. Sen bile bilmiyorsun annem. Kızın sahiden dağlar kızı Reyhan.

Otobüs yükseldikçe kulaklarımdaki uğultu arttı. Önümde oturan iki genç öğretmenden adının Hayriye olduğunu öğreneceğim siyah saçlı, kara üzüm gözlü olanı arkasına dönüp,bir sakızla tanışalım, dedi.Damla sakız sevmiyorsanız şekerlisi de var nanelisi de, diyerek avucunun içini açtı.

Ağzımda nane sakızlı şeker/nane şekerli sakız gözlerimi kapatıp yol aldım.Kontrol, dediklerinde gözümü açıyordum.Eylem varmış. Kontak kapatılmış, seslerine ne anlam vereceğimi bilemedim. Kimseye soracak cesareti bulamadım. Herkesin bildiği bir şeyin cahili olmak insanın yabancılığını değil ama yabansılığını arttırır gibi geldi.

Dört saat süren yolculuk bittiğinde ben de çoktan bitmiştim. Sanki günlerdir değil de aylardır yoldaydım. Sabah karanlığında İstanbul'dan ayrılmış bir yolcu gibi değil, aylar önce evini terk etmiş bir yurtsuz gibiydim.

Otobüsün bizi garda bırakacağını zannediyordum. Van Garı gibi bir yer hayal etmiştim. Bir tost yemeyi düşünmüştüm.Vangölü bizi meydanda bir heykelin yanında "bıraktı". Benden başka şaşıran bir kişi daha vardı. Antalyalı Kübra Öğretmen.Ama o şaşkınlığını dile getirmemişti. Hayriye Öğretmen'e teslim etmişti bütün şaşkınlıkları, bütün bilgileri, verilecek bütün kararları. Diğer yolcular şaşırmamıza şaşırdı.Gara gitmeyecek miydik, dememize şaşırdılar.Hep burada bırakılır yolcular, dediler. BIRAKILIR.

Şehirden yana ilk nasibim bırakmak fiili oldu. Her şey bırakılıyor burada. İstanbul'da nasıl her şey "yapmak" ise "bırakmak" da öyle burada.

Şehrin verdiği ilk ders: bırakmak.

Bu şehir sahiden bırakılmış, dedim, içimde ne vakittir kısmaya çalıştığım sesimin bana rağmen dışarı taşan frekansını bastıramadan.

Söz ağzımdan çıkıp yere düştüğünde, şehre dair zamansız bir ilk cümle kurduğumu fark ettim. Eylem yorgunu bir şehirdi beni karşılayan. Devrilen çöp bidonları, taşlar, sopalar, camları kırılmış dükkânlar. (Mehmet Amca'nın açılmayan telefonu, beni karşılamaya gelemeyişi ile şehrin metruk görüntüsü arasındaki bağlantıyı haftalar sonra kuracaktım.)