"Beyefendiler, günâhlarınız bile şevk içinde olsun, eğer günâh işleyecekseniz! Şevki seçiniz. Aşkı seçiniz. Ben aşksız insanlar görüyorum. Huzur içinde uyuyorlar, gidiyorlar, gülüyorlar, vitrinlere bakıyorlar; hâlâ büyük büyük pazarlıklar peşindeler, hâlâ büyük büyük ihâlelere giriyorlar. Türkiye'nin içinde bulunduğu felâketi idrâk etmiyorlar, huzur içindeler. Onun için onlara küsüm, onun için onlara kırgınım. Onun için, kırgınlıkta bir feyz buluyorum."Fethi Gemuhluoğlu, Dostluk Üzerine konuşmasının bir yerinde böyle diyordu. Ne güzel anlatıyordu derdimizi.Ona şerh düşmek haddime değil ama onun bıraktığı yerden bir şeyler söyleyebilmek isterim.Çok sevgisiziz. Çok.Öfkemiz apaçık, şiddetimiz şeddeli, nefretimiz kursakta ama çok sevgisiziz. Çok.Dünya geldi, geçiyor. Tüm bu gürültünün, karmaşanın içinde çok sevgisiziz. Çok.Bu romantik bir konu değil, gerçek ve açık bir toplumsal problem. Toplumun büyük bir bölümü aile içinde sevgisiz büyüyor. Babanın sevgisi zaten ayıp, gerisi de ancak çatlaklardan sızıyor.Baba sevgisini hissetmeyen, otoriteden onay görmeyen kadınların tüm hayatı ve özellikle ilk gençliği heba oluyor. Bu açığı fark eden zalimler sevgisizliği istismar ediyor. Çocuğunu korumayı ilk görevi sayan milyonlarca baba, çocuğuyla sevgisini paylaşmayarak onu en büyük tehlikelerin içine atıyor.Elbette seviyor. Ama göstermeyi bilmiyor. O da görmemiş, zinciri kırmıyor.Baba sevgisini hissetmeyen erkekler sürekli hayattan alacaklı hissediyor. O dolmayan boşluk gözlerine bakınca hemen anlaşılıyor. Yine de doldurmak için her türlü hatayı yapıyor. Sonra baba olunca, babasının aynısı oluyor. Zinciri kıramıyor.Şükür ki anneliğin tabiatı -en azından bebeklikte- sevgiyi saklamaya izin vermiyor.İnsanız, az ya da çok sevgi