Düşük veya orta gelirli bir ülke ekonomisini yönetmenin birinci önceliği, milli geliri büyütmek olmalıdır. Buna, "pastayı büyütmek" de denir. İkinci öncelik, büyüyen milli gelir pastasını yurttaşlar arasında daha adil (eşitlikçi diye okuyun) dağıtmaktır. Pastayı büyütmek için çok yatırım yapmak gerekir. Çok yatırım yapmak için de çok tasarruf etmek şarttır. Çok tasarruf, az tüketim demektir. Az tüketim, zaten küçük olan pastadan yenen küçük dilimleri daha da küçültmeyi, en azından fazlaca artırmamayı zorunlu kılar. Çünkü düşük gelirli ailelerde tasarruf eğilimi doğal olarak düşüktür. Bu yüzden "pastayı büyütme" ile "pastayı eşit bölüşme" için alınması gerekli kararlar çelişir. Bu gerçek, siyasetçileri zor bir tercihle karşı karşıya bırakır. Dürüst olmak istiyorlarsa, halka "pastayı büyütmeye" mi, yoksa "pastayı eşit bölüşmeye" mi öncelik verdiklerini açıkça söylemek zorundadırlar. Ahlaki davranış budur. Hem pastayı hızla büyüteceğiz hem de mevcut pastayı daha eşit bölüştüreceğiz demek (hadi ahlaksızlık demeyelim ama) tutarsızlıktır.TEFECİ KURBANI KÖROĞLUHem hızlı kalkınma hem de milli geliri daha eşitlikçi dağıtma sözü veren siyasetçilerin zihinlerindeki çözüm yolu "servet vergisi" ihdas ederek, mevcut milli gelirden "zenginin aldığı payı azaltıp, fakirin aldığı payı artırmak" olabilir. Böylece hem hızlı kalkınma için yapılması gerekli yatırımlar aksamayacak, hem de pastanın dişe dokunur mertebede büyümesini beklemeden yoksul halkın tüketim düzeyi yükseltilecektir. Buna yerli ve milli Robin Hood olan Köroğlu siyaseti denebilir. Ama bu çözüm Kristof Kolomb'un yumurtayı masada dik oturtması gibidir. Yani sivri tarafını kırmadan yumurtayı dik tutmak mümkün değildir. Yumurta kırılırsa, içi dışa akar. Buna da kimse cesaret edemez. Bunu gören siyasetçiler çözümü "dış borç" almakta görür. Dış borçla, hem yoksulların gelirini artırmak hem de yatırımlara (özellikle altyapı ve bayındırlık yatırımlarına) tam gaz devam etmek mümkün olur. Lakin dış borç almanın iki sakıncası vardır. 1. Dış borç, döviz arzını artırır. Ulusal para, yapay olarak değerlenir. Kaynak tahsisi burkulur. Ülkenin tarım ve sanayi sektörleri dış pazarlarda rekabet edemez hale gelir. Bunun sonucu cari açık büyür. 2. Büyüyen cari açık, daha fazla dış borç alınmasını gerekli kılar. Daha çok dış borç aldıkça dış borcun faizi yükselir.