Mahzun yaşıyoruz. Farkına varmasak, ifade edemesek de hayatımızı, donuk bir şal gibi sarmalayan melal duygusuyla yaşıyoruz. Hep bir eksiklik varmış gibi hissediyoruz. İşimizde, evimizde, sokağımızda, şehrimizde, arkadaşlarımızın yanında hatta ailemizde, birilerinin ya da bir şeylerin noksanlığını duyuyoruz; muallel yaşıyoruz

Kısacık dünya hayatını imaleli okuduğumuz için, dünyaya haddinden fazla değer verdiğimiz için, yarınları düşünürken bugünümüzü kaçırdığımız ve önem sıralamamızı değiştirdiğimiz için Kadim evlerimizi, evlerimizi üzerine bina ettiğimiz temellerimizi, oynamaları için evden yolladığımızda rahatça izleyebildiğimiz ve görebildiğimiz çocuklarımıza kucak açan sokakları ve bütünüyle şehirlerimizi kaybettiğimiz için Delilerimizi, delilere sahip çıkan velilerimizi, yetmiş iki milletin bir arada yaşamasını mümkün kılan değerlerimizi, komşularımızı kaybettiğimiz için Çiçekleri, ağaçları tanımayan, balıkların ismini bilmeyen fakat siyasetin dehlizlerini erken yaşta keşfeden gençler yetiştirdiğimiz için...

Belki de kalabalıklar içinde hissedilmeyen fakat yalnız kaldığımızda göğsümüze doğru hücum edip nefesimizi kesen keskin bir melal yüzünden Ve belki de başka birçok şey yüzünden mahzunuz.
Nasıl oldu da yedi yaşındaki çocukların bile bir yerlerebir şeylere geç kaldığı bir dünya oluşturduk