Türkiye'nin son 20 yılında en büyük zararı ne gördü diye bir anket yapılsa, adalet, ekonomi, insan hakları, demokrasi gibi başlıklar öne çıkar kuşkusuz. Tarihsel karşılaştırma perspektifinden bakıldığında, bunların pek çoğunda karnemizin, hele 12 Eylül'den sonra, hiçbir zaman düzgün olmadığı söylenebilir. Oysa toplumsal iklimi belirleyen bir konu var ki tamamen bu son dönemin eseri: Bilgili insanı, yüksek kültür ve eğitim düzeyini itibarsızlaştırma güdüsü... Kendi kültürel hegemonyalarını kurmaya gücü yetmeyenler çareyi, bu alanda "karşı taraf" olarak gördüklerini ellerindeki tüm yetki ve araçları kullanarak toplum gözünde önemsizleştirmek, değersizleştirmekte aradılar.Ülkemizin sadece bugününe değil geleceğine de kasteden bu düşmanca yaklaşım, liyakatsizliğin tavan yapması ve yurtdışına yoğun beyin göçü gibi çok olumsuz sonuçlara yol açarken büyük zarar gören alanlardan ikisi de sanat ve mizah oldu.Cumhuriyetin kuruluş felsefesinin başat sütunlarından sanat, süreç içinde, eserlerin, konserlerin, sanatçıların yasaklandığı, hedef gösterildiği, "bizden olanlar ve olmayanlar" gibi sanatın ruhuna aykırı bir ayrımın acımasızca işletildiği bir operasyon alanına dönüştürüldü. Siyasette ve her alanda hoşgörünün daimi temsilcisi olan mizah ise bilinçli kutuplaştırma dili ve tahammülsüzlük içinde öyle unutturuldu ki eski dönemleri hasretle arar olduk.BİR VAHA: ESKİŞEHİRBöyle kasvetli bir ortamda, bir büyükşehir belediye başkanının, tüm diğer başarılarının yanı sıra, kamusal alanı kirletenlere eleştirisini yeri geldiğinde ironik bir heykelle ifade edecek kadar sanat ve mizahla yoğrulmuş olduğunu görmek, insanın zihninde bir "vaha" imgesi uyandırıyor. 1999'dan bu yana Eskişehir Büyükşehir Belediye Başkanı olan Prof. Dr. Yılmaz Büyükerşen'den söz ediyorum.Serhan Asker'in Eskişehir'den canlı yayımlanan "Görkemli Hatıralar" programında Sayın Büyükerşen'i izlerken içim ferahladı. Yeni yitirdiğimiz, toplumsal bellekte iz bırakmış, değerli oyuncu Cüneyt Arkın'la ilgili çocukluk anılarından söz ederken, aslında bir kuşağın arayışlarını ve değer yargılarını da hatırlatıyordu. Nebil Özgentürk'ün belgesellerinin ve Eskişehir Senfoni Orkestrası'nın da farklı bir renk kattığı program, Eskişehir'in nereden nereye geldiğini, bunların mümkün olduğunu da düşündürüyordu. Aydın sorumluluğu taşıyan son derece donanımlı bir belediye başkanının, yurttaşlar tarafından da sahiplenilen dokunuşlarıyla, bir kentin çehresini ve kaderini nasıl değiştirebildiğini, o kenti bugünün Türkiyesi'nde nasıl bir "vaha"ya dönüştürebildiğini görmek umut verdi bana. CÜNEYT ARKIN NASIL DOĞDUCüneyt Arkın (o zaman Fahrettin Cüreklibatır) Eskişehir Hava Hastanesi'nde doktor olarak yedek