Bir kahvehaneye girdim. Çay içmek istiyordum. Bir masada üç kişi Türkçe konuşuyordu. 'Siz kimsiniz' diye sordum, 'biz kaçağız' dediler. Hemen bana yanlarında yer açtılar 30 yıl öncesi. Sofya'dan Selanik'e, Selanik'ten Atina'ya geçtim. Bir kahvehanede Türkiye'den kaçanlarla karşılaşıyorum. Sonra bana Yunanistan'da anlattılar... Yunanlılar Türk düşmanlığını öne çıkaran yazılara çok sık yer veriyorlar ve televizyonlarında da Türkleri baş düşman ilân eden yayınlar yapıyorlar. Akşam yedi sularında Selanik'teyiz. Kazanas'a veda ediyorum. Yalnız üzerimde Yunan parası drahmi yok... Bana idare edecek kadar dolar bozuyor. Yunanistan'a geçtiğimde bir dolar 172 drahmi idi. Altı gün sonra ayrıldığımda 185 drahmi olmuştu. Selanik'te kalmayacağım... Buraya sonra geleceğim. Şimdi Atina'ya geçmem gerekiyor. Otobüsten indiğimiz yerin karşısında Selanik İstasyonu... Sabah Atina'dayım. Atina'yı bir kere havadan görmüştüm. Beş-altı yıl oluyor. Arap ülkelerinden dönen uçağımız Atina Havaalanına inmiş, ikmal yaptıktan sonra İstanbul'a uçmuştuk. (...) Bakire ilâhe Athena'dan adını alan şehre girdiğimde elimde hiçbir adres yoktu. Milliyet'in Sofya muhabiri Mücahit Dükkâncı, bana kardeşinin bulunabileceği bir telefon numarası vermişti. Bir de Vati Meydanı'ndan bahsetmişti... O kadar. (...) Sabahın erken saati. Ve pazar. Her yer kapalı. Kahvehaneler yeni yeni açılıyor. Acelem yok... Bakınıyorum. Pazar, ama, trafik yine sıkışık. Her yer motosiklet homurtusu. Bu Yunanlılar motosiklet sevdalıları; kızlı erkekli bir sökün edişleri var; görülmeye değer. Açık bir kahvehane. Şurada bir çay içeyim... İçeri giriyorum. Ocağa yöneliyorum. Ocağın bitişiğinde kurulmuş masada oturan insanlar Türkçe konuşuyorlar... -Türk müsünüz siz -Evet, Türk'üz. -Türkiyeli mi -Türkiyeliyiz. Bir yandan konuşuyor, bir yandan da bana yer açıyorlardı. Hemen çayımız söylendi. Kahvehane sahibine iyi olması için ihtar çekildi! Yunanca konuşuyorlar ama siz anlıyorsunuz. Biz Türkler kahveden çok çay içiyoruz. Yunanlılar ise daha çok kahveyi tercih ediyorlar. Allah var, kahveyi güzel yapıyorlar. Eskiden "Türk kahvesi" diye tabir ederlermiş. Şimdi sahiplenmişler "Yunan kahvesi" diyorlar. (...) Kaçaklarla karşılaşıyorum Merak içerisindeyim. Kim bunlar Aynı masada üç Türk... İkisi kahve içiyor, biri ise bira... Bira içen 30-35 yaşlarında gösteriyor; sık saçına kır düşmüş... Esmer yüzü sabah sabah içtiği biranın etkisiyle kızarmış, ağzı hafif yamularak konuşuyor. -Kimsiniz siz, necisiniz Sorumu açık yüreklikle cevaplandırıyorlar: -Biz kaçağız. Sandalyemi biraz daha yaklaştırıyorum. Hesapta yokken başka bir olayla karşılaşıyordum. Onlar da bana sordular: -Siz kimsiniz Atina'ya niye geldiniz Bu gençlerin kaçak olduklarını öğrenince hemen basın kartımı çıkarıp gösteriyorum. Onlardan ayrıntılı bilgi almalıyım. Birasını yudumlayan saçına kır düşmüş genç hemen atıldı: -Seni Allah gönderdi abi... Yav nereden çıktın, çok şey anlatacağım sana, çok şey!... Ona kendisiyle sonra konuşacağımı söylüyorum, diğer ikisiyle ayrıntılı konuşmaya giriyoruz. Gün geçmiyordu ki Türkiye gazetelerinde Yunanistan'a kaçış haberi okunmasın. Niçin kaçıyorlardı ve kaçtıkları yerde ne yapıyorlardı Bunları öğrenmeliydim. Bira içenin adı Ârif. Diğer ikisinin adı Ali Şen (takma isim) ve Emin (muhtemelen bu da takma). -Evet Ali... Anlat, Türkiye'den nasıl kaçtın -Bodrum'da Halikarnas diye büyük bir disko var. Orada iki arkadaşım daha vardı. İkisi de İzmirli. -Sen nerelisin -Diyarbakırlıyım. -Devam et... -Maraşlı Ali diye biri vardı. Onun Düldül adlı kayığını 250 bin liraya satın aldık. (Bu para 1985'in parası). Maraşlı Ali bizimle Kara Ada'ya kadar geldi, sonra ayrıldı. Kayık bizim oldu. Kayıkla Kos Adası'na çıktık. Çıktığımız yer askerî bölgeymiş. Askerler hemen çevirdi, etrafımızı. Sormaya başladılar: -Türk müsün -Hayır, Kürt'üm! -Niye geldin -Köyümüzde askerlerin işkencesi vardı.