Eşrefzâde Bursavî hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Bir kişinin babası, felç olur. Bütün hizmetlerine oğlu bakar. Aylar yılları kovalar. Derken iyice bıkar. Önce severek yaptığı hizmetler, zor gelir artık. Kendi kendine; "Götürüp ıssız bir yere bırakayım" der. Ve bir gece, sırtlar adamı, sessizce çıkar evden. Gider ıssız bir dağa. Başlar yer aramağa. Babası anlar niyetini. "Evlâdım! üzme kendini. Beni şuraya bırak. Ben de vaktiyle babamı bu yere bırakmıştım" der. Ve şöyle anlatır: "Benim babam da felç olmuştu. Yıllarca ona bakmıştım. Sonra ben de usanmıştım. Ve bir gece, sırtımda getirip