İmrân bin Husayn anlatır: Resûlullah Efendimiz, düşman askerleriyle karşılaştığı zaman en önce vuran O olurdu. Huneyn savaşıydı. Müşrikler sardılar. Efendimiz atından inip; "Ben Abdullah'ın oğlu Muhammed'im" diyerek düşmana saldırdı! O gün Ondan daha cesur kimse yoktu. Yine o anlatır: Bir gün Efendimiz, Eshâb-ı kirâma bir şey anlatıyordu. O ara bir kimse gelip; "Yâ İmrân! Bindiğin deve, yularını sıyırıp kaçtı" dedi. Çıkıp deveyi buldum. Ama pişman oldum. "Keşke deveyi bıraksaydım da, Resûlullahın sohbetini dinleseydim" dedim. Bu zât, bir sohbetinde; "Bu dünyâ, çalışmak yeridir.