Huzeyfet-übnü Yemân (radıyallahü anh), Sahâbedendi. Ebû Hureyre de öyleydi. Zîra bu iki sahâbî; "Efendimiz aleyhisselâm, âlemin yaratıldığı günden yok olacağı güne kadar olmuş ve olacak şeyleri bize bildirdi" demişlerdir. Dünyayı sevmezdi. Hep âhireti düşünürdü. Hazret-i Ömer, fethedilen memleketlere; "Huzeyfe ne isterse verin!" diye emrederdi. Ama O, fazla bir şey almazdı. Bir ara vâlilik yaptı. Medâyin Vâlisiydi. Oranın halkı, onun idaresinden son derece memnundu. Döndüğünde, Hazret-i Ömer, onun hâlini değiştirmediğini gördü. Boynuna sarıldı. Ve Ona buyurdu ki: "Sen benim kardeşimsin, ben de senin kardeşinim."