Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinin Akhisarlı bir talebesi, bizzât yaşadığı bir hâdiseyi anlatıyor: Efendi'nin vaazına gitmiştim. Oturup dinlemeye başladım. Ama ben câmiye girip de oturunca, birden değiştirdi mevzûyu. Ve bana bakarak: Kardeşlerim, içinizden biriniz akşam eve gittiğinde görse ki, küçük oğlu evin damına çıkmış güvercin kovalıyor. Hiç heyecana kapılmasın. Çocuğa da bağırmasın. Şefkatli bir sesle ve güzellikle; (Evlâdım, gel bak sana şeker aldım) desin. Çocuk gelince kucaklasın. Ve içeri alsın. Azarlayacaksa o vakit azarlasın. Böyle yapmazsa çocuk ürker. Ve çatıdan düşebilir maazallah..." Nihâyet vaaz bitti. Ben kalkıp eve gittim. Bir de ne göreyim!