"Adı, soyadı Açılır parantez Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti Kapanır parantez. O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı Bir parantez içinde doğum, ölüm yılları. Ya sayfa altında, ya da az ilerde Eserleri, ne zaman basıldığı Kısa, uzun bir liste Kitap adları Can çekişen kuşlar gibi elinizde. Parantezin içindeki çizgi Ne varsa orda Ümidi, korkusu, gözyaşı, sevinci Ne varsa orda. O şimdi kitaplarda Bir çizgilik yerde hapis, Hâlâ mı yaşıyor, korunamaz ki, Öldürebilirsiniz."

Behçet Necatigil hocanın "Kitaplarda Ölmek" şiirini düşünüyorum 2 Temmuz'dan beri. Son yazımda Aziz Nesin'den alıntı yapmam kimilerini çok kızdırmış. Onu tekrar tekrar öldürmeye çalışıyorlar.

Öyleyse baştan başlayayım. Adı soyadı: Aziz Nesin.

Açtım parantezi (20 Aralık 1915-6 Temmuz 1995), kapadım parantezi. Ne varsa parantezin içindeki o çizgide. Anılar, birikimler, kahkahalar, acılar, umutlar, yaşanmışlıklar...

Düşünceleriyle, yazdıklarıyla, eleştirileriyle, verdiği tepkilerle, toplumu sarsan, uyaran, aydın sorumluluğunun bilincinde bir insan. Hep çalışan, hep üreten. Mizahı eşsiz bir silah olarak kullanan. Özgürlük, eşitlik, uygarlık yolunda mücadele eden. Haksızlığa, yalana, talana, ikiyüzlülüğe karşı direnen... İnsanlara onurlu bir yaşam benimsetmek çabasını sürdüren bir aydın...

İnanıyorum ki bir değil, birçok Aziz Nesin'imiz olsaydı, ülkem bugün çok daha farklı bir yerde, çok daha ileri bir durumda olurdu.

Ne yapsalar boşuna Aziz Nesin'i kaç kez öldürmeye çalışsalar da onu yok edemezler. Onlar unutulacak, Aziz Nesin yaşamaya devam edecek.

Hiç unutmadım, unutmuyorum. Diyordu ki: "En çok saygı duyduğum ve yücelttiğim kavram halk kavramıdır. Beni bugüne dek polise karşı, hükümetlere karşı, öteki sınıflara karşı, benim sınıfımdan olup da bana karşı olanlara karşı, beni hep halk destekledi. Bugüne dek ne bir siyasal örgütten ne ideolojik bir gruptan ne sermayeden ne eleştirmenlerden ne bürokratlardan destek aldım. Destek almadığım için de yıkılmadım. Çünkü okurlarım bırakmadı."

"Ödenemeyen" şiirini 1980'de yazmıştı:

"Ey benim halkım Ey benim eliaçık gözü kapalım Yüreği açık dili bağlım Ey benim en güzelim Ey benim en çirkinim

Yiyemedin yedirdin İçemedin içirdin Giyemedin giydirdin Okuyamadın okuttun Kendin üşüdün yağmurda karda Ama beni korudun

Varından değil yoğundan verdin Az az değil çoğundan verdin Ah ne az ne az aldın

Ama çok ne çok verdin En az aldın en çok verdin Almadan vermek sana özgü

Utanırım aldıklarım demeye Gücüm yetmez borcun ödemeye Bende hakkın çoktur halkım

Değil böyle bir Aziz Bin Azizler olsa yetmez Aldığını vermeye Utanırım hakkını helal et demeye Dünya durdukça durasın halkım"

Hiç unutmadım: İlk şiir kitabını yayımlanınca