Şimdi canım annem burada olsa "Nereden çıkardın 80'i Daha 79'sun. İnsan doğduğu gün bir yaşında olmaz ki..." derdi.

Doğru, haklı. Ama ne var ki "seksen" sözü çok hoşuma gidiyor. Bu bir yana... Bir de... Dün (15 Şubat) itibarıyla 80'e adım atmış, 80'e ayak basmış bulunuyorum. Bütün bir yıl boyunca seksenin içinde yol almaya, dertlere, belalara, haksızlıklara inat, ilerlemeye ve sekseni aşmaya kararlıyım. (Benim canım annem, bu köşeyi böyle kişisel bir yazıya ayırmamı da hoş karşılamazdı ama artık siz okuyucular anlayış gösterin ya da yaşıma verin!)

Ne zamandır kendime bir "80'e adım atma armağanı" yapmak istiyordum. Daha ben niyetimi söze dökmeden, bir de baktım çocuklarım beni kentten koparıp doğanın ortasına fırlatıvermişler. Bu hafta sonu ne televizyon açmak ne gazete okumak ne de düşmek haberler girdabına... Sadece temiz hava, orman, ağaçlar, çiçekler, zaman zaman kar yağışıkar musikisi, çamların, meşelerin, kayınların hışırtısı, güneş ve ben bahtiyarım...

Elbet arada sırada sağ ya da sol omuzumdaki şeytan kafasını uzatıp TUSİAD'ın aklı nerelerdeydi şimdiye kadar diye sorduğu; adalet bakanının "yargı bağımsızlığı" konuşmasını kahkahalarla kulağıma fısıldadığı oluyor ama hemen şeytanı kovup dikkatimi başka yana çeviriyorum. Çiftlikte yaşayan tavukların altından yumurta kapmaya, horozun böbürlene böbürlene dolaşmasına kaptırıyorum kendimi. Ya da su birikintisinde yaşayan kurbağaların vırak vırak diye bağırmalarını bekliyorum, yanı başımda koşan köpeklerle yarışıyorum...

Doğanın zenginliği karşısında biz kentte yaşayanların yoksulluğuna üzülüyorum. Zaman zaman çocukluğuma dönüp Suadiye'nin eski halini, iki katlı evlerle parklar bahçelerle dolu olduğu günleri, tren yoluna kadar uzanan bağları özlüyorum. Doğanın insan ruhu üzerine etkilerini sıralayıp duruyorum. Huzur vermenin ötesinde otla toprakla uyum sağlamanın yarattığı dinginliği yaşıyorum. Bununla da yetinmeyip bir arkadaşımın, Emine'nin önerisine uyup ağaçlara sarılıyorum. İnanın çok iyi geliyor.

Elbet yaş günleri, yaşdönümleri geçmişle hesaplaşmanın da bir bahanesi. Geriye baktığımda yaptıklarımdan değil ama yapmadıklarımdan, yapamadıklarımdan birkaç pişmanlığım var sanki.

Sonra... Hızla birbiri ardından yitirdiğim sevdiklerimi, dostları düşünüyorum. Hasret her geçen gün çoğalıyor. Benden daha gençleri yitirdiğimizde dayanamıyorum, niye o gitti de ben kaldım diye kahroluyorum. Arkadaşlarımın çoğu benden büyük, ister istemez yaş ilerledikçe hayat tenhalaşıyor.