Bir eşikteyiz. Kapı aralık, ışık basıyor, parlak bir gelecek mi, nükleer bir ışıma mı, nereye açılır, arkada ne vardır, henüz kestirilemiyor.Bu bulanıklıkta yoluna panikle devam eden şahıslar, şirketler, devletler de var, kendini rüzgâra bırakan da soğukkanlılıkla yönünü bulmaya çalışan daOrtamın berraklaşana kadar; berraklaşma derken bir iyimserliği değil, bulanıklığın dağılmasını kastediyorum; herkes ve her şey Kasım'daki ABD seçimlerine kilitlendi.Ekonominin tüm parametreleri dahilFaiz indirimlerini işte böyle bir ortamda tartışmaya başladı Türkiye. Gerçi FED'i beklemeden Kanada Merkez Bankası (iki kere), Avrupa Merkez Bankası, Macaristan Merkez Bankası faiz indirdi. Asıl önemli olansa Çin Merkez Bankasının indirim kararıydı. Çin'in Trump'ın seçilme ihtimaline hazır olduğunun çok önemli bir habercisiydi bu karar.İndirim yönlü bu genel havaya rağmen Japon Merkez Bankası ise faiz artırdı. Kendi parametreleri bunu gerektiriyordu vesaire vesaire.Bu seçimin bu denli belirleyici olmasının başta ABD hegemonyasının gücü olarak yorumlanabileceğini düşünmüştüm. Sonra Netansatan'ı ABD Senatosu'nda konuşurken gördüm. Anladım ki hegemonya falan değil, ABD'nin saldırganlığı ve yalancı şahitlik kabiliyeti mesele.Gerçi yalancı şahit; olay yerinde olmayıp yahut olay hakkında bilgisi olmayıp şahitlik yapana denir.Yani şahidin yalan söylemesinden farklı bir sorundur. Kimi zaman yalancı şahitlikle şahitin yalancılığının karıştırıldığını düşünüyorum. (Yalancı şahit doğruyu da söyleyebilir.)Neyse, ABD Gazze'de yalancı şahit midir, şahit yalancı mıdır önemli değil. ABD hem yalancı şahitlik yapabiliyor (ırak'taki kimyasal silah konusunda olduğu gibi) hem şahitliğine yalan katabiliyor (Gazze'deki katliamı durmaksızın alkışladığı gibi).Alkış putperestlikten miras kalmış bir davranıştır. Bu konuda çok yargılayıcı değilim. Bir iki alkış yeri geldiğinde rahatsız edici değildir. Ama onlarca kez alkış bir cinnet hali sayılmayacaksa tapınmadan başka nedirİyi niyetli değerlendirsem konuşturmamak için alkışlıyorlar derim. Ama Senato'nun tam anlamıyla bir şakşak (applasue-fest) tapınağı olduğunu veriler gösteriyor.NY Magazin'de Andre Tartar imzalı 2013 tarihli yazıda bu konuda istatistik veriliyor. Eisenhower ve Kennedy'nin alkış ortalamaları 30-40 imiş. 1991 sonrası Senato'daki ortalama alkış sayısı 80 civarına yükselmiş.Tarihte en çok alkışı milenyum konuşmasıyla Bill Clinton almış. Bu konuşması 128 kez alkışlarla kesilmiş. Demokratların adı böylece şakşakçıya çıkmış. Clinton ve Obama için ortalama 90 olarak hesaplanmış. Baba ve oğul Bush'un ortalamaları ise 70'lerde kalmış.Trump ve Biden için istatistiklere ulaşamadım. Ama Trump'ın 2020'deki bir konuşmasının dikkat çekecek kadar çok alkışlandığı haberlere yansımış. Senato'nun gariplikleri ABD'de araştırma konuları arasında ve bu başlıkta alkışlamalara bir madde olarak yer veriliyor. Başkaca tespitler de var. Mesela "Tuhaf Üçlü"