Zeytin ağacını hiç gerçekten gördünüz mü Kökleri bir hayli sağlam, gövdesi büyük, dalları sıkça olan ihtişamlı bir ağaçtır. Meyvesi de bir o kadar kıymetli ve faydalı. Kur'ân'ı kerimde de bahsedilen bir meyvedir. Şimdi karşımda boylu boyunca uzanan, rüzgârla birlikte ahenkle salınan bu ağaçları seyrederken gönlümde birçok kelime uçuşuyor. Hepsini tutmak cümleye dökmek istesem de hızlarına yetişemiyorum... İnsan zeytin ağacı gibi olmalı diyor gönlüm. Kökleri sağlam yere tutunmalı. Sağlam yere tutunmak için, sağlam hakikatlerle donanmış olmalı. En ufak rüzgârda eğilmemeli. En ufak dertte şikâyet edip, oflayıp ah etmemeli... Her zor iklim şartına karşı çelik gibi gövdesi ile dayanıklı bu ağaç, zamana direniyor... Belki usul usul bize söyle demek istiyor:

Ne kadar kudretli, güçlü olsan da zaman denen akrep ve yelkovan senin başının üstünde geçip durmakta. Günler geçmekte ve güçlü ellerin ihtiyarlığa yenilmekte. Aynı benim kuruyan dallarım gibi... O yüzden fâniliğini unutma insanoğlu. Tutunduğun kökünü hakikat suyu ile suladıysan korkma. Başka baharda onun meyvesini yiyeceksin. Amma kökünü heba etti isen, zehirlediysen olgun meyve bekleme. Hakikat suyunu bul ve kökünü kurtarmaya bak. Sağlam gövdene, çok olan dallarına güvenme... Sana bunları bahşedene güven ki, işte o zaman meyven tatlı olur...

Amine Kübra Salar

ŞİİR

Doyulmayan insan

(Enver Ören Ağabey)

Bir tarafta tebessüm, diğer yanda pür edep,

Hidayet bulmamıza değil mi bu zât sebep!

Canan Allah'a âşık, canlar Canana âşık,

Bu, bir muhabbet yolu, rehberdir bize ışık.

Uçan kuş kanadında bir karınca olduk biz,

Saâdet bahçesinde kendimizi bulduk biz.

En alçaktaki ruhlar çıktı da yükseklere,

Zira, kavuşmuşlardı kâmil bir Rehbere!

Bütün güzel huyları topladı kendisinde,

Kabaran bir deryaydı, insanlık sevgisinde.

Yüzlerce sohbetleri, kalplere oldu şifa,

Büyüklerden anlatıp, cedde gösterdi vefa.

Onun kadar bahseden olmadı evliyadan,

Tesirli sözlerinden, örnek hayatlarından.

Tebessüm ve tatlı söz İslamiyet'in özü,

Dertleri içe atıp, gösterdi güler yüzü.

Derdi ile gelenler dertsiz çıkar huzurdan,

Allah için konuşur, bal akardı ağzından.

Bir huzur limanıydı, hep gönül yapanıydı,

Müminlere iş veren, hem yuva kuranıydı.

İlim amel ihlası bir arada yaşardı