Hiçbir Müslüman kardeşimin aslında bilerek ve isteyerek o yüce mabede yabancılaşmasına inanasım olmasa da dünyevileşme engelini aşamayanların içinin yandığı sohbetlere de tanık olmuyor değilim.

Ama insanın yeter ki içinde olsun. An gelir hayat bir cami avlusu şadırvanında mümin kardeşinin ardında abdest sırası bekleterek hazırlar insanı namaza.

Her şey gönülden gelecek bir tövbeye bakar ve umutsuzluk Müslümana yakışmaz.

Birkaç yıl öncesi geliyor aklıma. İstanbul'da bulunduğum zamanlar… Beylikdüzü Camii'nde imam izinli olduğundan farzı cemaatten Yemenli, olduğunu öğrendiğim bir abimiz mükemmel bir Kur'ân tilavetiyle kıldırmıştı namazı.

Etrafıma şöyle dönüp bir baktım da cemaatin yarısından fazlası Afgan, Suriyeli, Iraklı ve Somalili Müslümanlar. Ümmet olmak ne hoş bir nimet. Farklılıkları zenginlik olarak görmek ve namaz sonrası bir çay ocağında sevgiyi yudumlayıp sohbetin samimiyetin, tadına ermek, erişebilmek…

Her vakit namazına temiz pak gösterişsiz mümkünse beyaz ya da gösterisiz kıyafetlerle gitmek sünnet-i seniyeye uygun olur. Öyle ki; dışarıdan bakan bir yabancı dahi o kişinin bir bakışta Müslüman olduğunu anlar imrenir.

Cuma günleri çok önemli, daha perşembeden hazırlanmak gerek. Cuma demek müminin küçük bayramı demek. Maneviyat içeren günlerin hassasiyetini idrak edip önceden daha tertipli düzenli iç açacak şekilde hazırlanmanın manen kazanımlarına koşmalıyız biz. Kişinin bunları göz ardı etmesi kendi kuyusunu kazması gibi bir şey.

Cenâb-ı Hakk'ın, varlığımıza kodladığı değerler yozlaştırılmadığı sürece olumsuzluklara maruz kalınsa da sorumluluk duygularımız hâlâ geliştirilebilir. Nefes alındığı sürece kaybedilmiş bir şey yoktur. Tövbe yolu açıktır. Rabbim her kula istifade nasip etsin inşallah…

Atilla Akbaş-Bursa

ŞİİR

Yokluğunda

Hep sen varsın ben yokum bende,

Kalbim kırıldı gittiğinde

Kayboldum.

İkindide karanlık oldu ben yok.

Yoklarda kayıp bitap,

Ölmüş zamanda

Gittiğin zaman da karanlıkta

İkindi de

Kalbim durdu,